.png)
A Spook’s Progress – deur Maritz Spaarwater. Resensie: Danie Marais (By)
Boekeblad-redakteurs wat resensies met onderhoude verwar, gaan lees Marais se aangrypende onderhoud met skrywer Spaarwater. Só maak mens. In die visier: mens én boek. Boeiend aangebied. Een opmerking om te onthou: “… mense wat van hul vleis vakuumverpak hou, graag die slagpale.” Daar word kopstukke geredeneer tussen Marais en Spaarwater, algaande word die boek se temas uitgelê. Sonder drama vermeld Marais ook dat die man waarmee hy gesels, sterwend is. En knoop dit vas aan een van Spaarwater se tematiese lyne in die boek. ‘n Top-poging deur Marais. (Ja, ek weet dis ‘n Engelse boek. Noem dit maar ‘n slegte gewoonte wat ek aangeleer het, hier met die nuwe lente.)
Die neus, deur Deborah Steinmair. Resensie: Elizabeth de Villiers. (Rapport Boeke)
Woes uiteenlopend, al die reaksies op Die neus. Hierdie ene sê sy het nie eintlik woorde om te beskryf hoe sy gevoel het oor die roman nie. Maar dan gebruik sy tog 663 woorde om die roman te prys en uiteindelik te sê mens moet dit nie lees nie, jy moet dit ervaar. Nou ja. Dit werk – maar dis ‘n gevaarlike strategie. Mense sonder woorde kan maklik beskou word met mense sonder begrip.
Die blou van onthou, deur Marita van der Vyver. Resensie: Gerda Taljaard (Boeke24).
Baie deeglike resensie, op die oog af. Taljaard vou die boek vir mens oop, en as ou liefhebber van Van der Vyver se skryfwerk is dit al wat ek nodig het. Een saak bly egter in die lug hang: Hoekom gebruik Van der Vyver die naam Colette?
Die blou van onthou, deur Marita van der Vyver. Resensie: Louise Viljoen (Boeke24).
Meer krities, met ‘n sterk vakkundige invalshoek. Viljoen lê haar vinger op ‘n ou probleem (patroonmatigheid) by Van der Vyver. Maar daar is redding. As skrywer sorg haar bedrewenheid dat sy die patroonmatigheid te bowe kom en ‘n verhaal skryf wat lesers emosioneel sal betrek. Ook sy ignoreer die naam Colette.
Stigmata, deur Tom Gouws. Resensie: Karen de Wet (Boeke24).
Netjies, baie netjies. Ek lees resensies oor digbundels baie versigtig. De Wet gee alle inligting wat mens nodig het, sou jy ‘n liefhebber van Afrikaanse digkuns wees. Jy kan die bundel gerus koop, maar wees versigtig want die man gee homself oor aan overdaad. Sy identifiseer die belangrikste gedigte – nuttig.
Fyn porselein, deur Helena Hugo. Resensie: Bibi Burger (LitNet).
‘n Resensie wat moontlik net so leesbaar soos die boek is waaroor dit handel. Dit lees dalk té maklik. Daarom spring woorde soos “indrukwekkend” in die oë nadat jy verneem het dat daar onoortuigende integrasie van herinneringe is, en dat alles vir die leser uitgespel word. Wat sy uiteindelik sê, is dat die roman “moeitelose vermaak” bied vir diegene wat nie omgee dat alles op ‘n skinkbord vir hulle aangebied word nie.