Oor baie en min woorde

Dis soos brug. Iemand wat die eerste keer in groot geselskap speel, is geneig om aan die praat te gaan. Die ou hande aan die tafel weet van min woorde en harde slae wat val.

Dit het mens nou weer gesien met Claude Schroeder se resensie van Briewe aan my kinders deur Jonathan Jansen (Raport Boeke), geplaas teenoor dié deur Peter Veldsman van sout + peper deur Niël Stemmet (Boeke24). Veldsman skryf ook oor Hetta van Deventer-Terblanche se Cape Winelands Cuisine.

Wat onmiddelik opval, is dat Schroeder bekkig dog versigtig is, amper asof hy die kaarte uit sy hand uit wil praat voordat hy lei. Volgens Rapport is Schroeder betrokke by landelike en maatskaplike ontwikkeling in die Kaapse Wynlanddistrik, terwyl dit welbekend is dat Veldsman lank joernalis was.

Wat die twee resensies vir my betekenisvol maak, is dat Schroeder se respek vir Jonathan Jansen deurentyd sigbaar is. Die feit dat hy hom tot Jansen rig, suggereer vir my dat hy hom waarskynlik beter ken as net deur Facebook en Twitter met hom te skakel, en die aanspreekvorm “Prof” dui daarop dat hy moontlik in een of ander stadium ‘n student van Jansen was.

Schroeder put baie uit Jansen se Twitter-aforismes. Die klompie wat hy aanhaal, is werklik treffend en wek die indruk dat Jansen as skrywer van aforismes iets van die gevatheid van ‘n Dirk Hertzog het en die insig van ‘n J.J. Degenaar. Maar sy skeppings is op ‘n moderner gehoor gerig – en beslis meer divers.

Ek hou ook van Schroeder se nugterheid (vgl. sy opmerking oor swaarmoedigheid en negatiwiteit). As Anastasia de Vries vir vuurwerke gesoek het, sou sy iemand soos Dan Roodt kon gevra het om hierdie boek te resenseer. Claude Schroeder is egter ‘n goeie keuse. As mens lesers op hoogte wil bring met die uitwerking van Jansen se aforismes, was hierdie die perfekte roete om te volg.

Ek weet ek het al vantevore geskryf oor hoe baie ek Peter Veldsman se resensies geniet. Omdat dit nie baie gereeld is nie, is sy dubbeldoor-poging vandeesweek des te meer kosbaar omdat hy gedwing word om nie te lank by elk van die boeke stil te staan nie.

Só ‘n beperking dwing die resensent om terug te val op sy vernuf en ondervinding.

Veldsman ken ewe veel ruimte aan albei boeke toe. Stemmet se boek oor die kos van die Noordweste tipeer hy as ‘n hartstog-boek, en Hetta van Deventer-Terblanche s’n as ‘n boek vir die verstand.

Dekodeer dit: Eersgenoemde sal meer onopgesmuk wees, laasgenoemde meer gekunsteld; eg. meer eenvoudig en sprekend tot ‘n leser wat sonder te veel kookondervinding die resepte sal kan bemeester, lg. meer ingewikkeld en gerig op lesers met ‘n kulinêre aanloop.

Wil gedoen wees!

Veldsman is positief en warm ingestel jeens Stemmet se boek, maar sy invoegsel “(sic”) by “bros aartappels” spreek boekdele oor wat hy dink van diegene wat die taalversorging van die publikasie behartig het.

Van Hetta van Deventer-Terblanche se boek maak Veldsman een opmerking wat vir die versamelaars van kookboeke van groot belang is: Dié boek is ‘n natuurlike vervolg op Renata Coetzee se Spys en drank, met Hettie Claassens as historiese begeleier. Hy bring ook Hetta se aanslag, benutting van die sjef Chris Erasmus se kennis en die aansluiting by Leipoldt ter sprake.

Nege paragrawe, ‘n essay se verwysings saamgetrek.

Daarom sê sy opmerking “Hoed af, hand op die hart, ek salueer hierdie kwartet werkers vir ’n erfstuk” vir my als wat ek nodig het om te weet wanneer ek vrede moet maak met die feit dat ek een hele tenk vol petrol gaan moet opoffer, maar hierdie boek moet ek hê.