'n Nuwe lente

Daardie storie van die nuwe lente? Hier’s dit.

JM Coetzee: ‘n geskryfde lewe, deur JC Kannemeyer. Resensent: Joan Hambidge. (Rapport Boeke)

Vergeet maar die gerug dat Joan Hambidge soms geneig is om die man te speel en nie die bal nie. Dis twak. ‘n Bietjie meer as ‘n jaar gelede vertel John Kannemeyer aan ‘n paar van ons hoe hy Joan Hambidge tot orde geroep het oor ‘n resensie wat hom te na gekom het. As sy ooit wraakgierig was, het sy nou die kans gehad. Sy neem dit nie. Haar resensie is die eerste oor die literêre biografie waarop ons almal nou al lank wag. En dit is eersteklas. Sy probeer nie té diep delf nie; gee eerder ‘n oorsig oor wat Kannemeyer vermag het. Deeglik, die lees werd.

Onvertelde stories van Afrikaans, deur Ilse Salzwedel. Resensent: Annemarié van Niekerk. (Rapport Boeke)

Dis nuut! Die resensent erken sy is onkundig oor die dinge waaroor die skrywer skryf. Afrikaans in uithoeke van die land, ‘n Afrikaans waarvan min weet. Van Niekerk het ‘n ander probleem ook – sy hou blykbaar nie daarvan dat daar politieke onderrokke uithang in boeke nie. Hier verkwalik sy Salzwedel vir die lansie wat sy vir Solidariteit breek. Sou sy dieselfde gevoel het as dit na die ander kant van die sprektrum was?

Die vrou in die vuur, deur Riana Scheepers. Onderhoud: Solette Stander. (Rapport Boeke)

Interessant dat die redakteur van Rapport Boeke hierdie bundel nie laat resenseer nie. In die plek daarvan ‘n onderhoud. Vir my sê dit die redakteur ag die skrywer interessanter as die boek. En verduidelik asb vir my hoe die opskrif, “Kent gij dat volk?”, op die onderhoud met Scheepers van toepassing is. Joernalistieke slordigheid. Komaan, trek op jul sokkies, Rapport!

Kry my by die gewone plek aguur, deur Loftus Marais. Resensie: Neil Cochrane. (Rapport Boeke)

Hy was lank stil, Neil Cochrane. Maar hy’s terug. Raak woes slaags met die bundel. Anders as in sy resensies ‘n paar jaar gelede is daar nou ook aanduidngs dat Cochrane al hoe meer kieskeurig word in sy formulerings. “Daar is sprake van ‘n aantal verrassings en vernuwende aspekte” sê Cochrane. Dit is nie dieselfde as “Daar is ‘n aantal verrassings en vernuwende aspekte” nie. Netjies.

Flitse, deur Clinton V. du Plessis. Onderhoud: Steyn du Toit. (Rapport Boeke)

Weer die vraag: Ag die redakteur van Rapport Boeke hierdie digter interessanter as sy bundel? Skynbaar die onderhoudvoerder ook. Sku om aan te haal uit Flitse. Liaseer onder “onsuksesvolle onderhoud”. Niks hier maak my nuuskierig oor Du Plessis se verse nie.

Soom, deur Hennie van Coller. Resensent: Hans Pienaar. (Rapport Boeke)

Liewer laat as nooit. Drie maande ná Van Coller met Gunther Pakendorf slaags was oor ‘n resensie van hierdie bundel op LitNet, kom Hans Pienaar se resensie in Rapport aan. Ek neem aan Pienaar het Van Coller se skitterende repliek op Pakendorf gelees. Sy resensie is meer waarderend en boeiend aangepak, al gee hy op ‘n plek toe dat daar ‘n “paar eienaardighede” is (sonder om te sê wat dit is).

Vaarwel, my effens bevlekte held, deur Johann de Lange. Resensent: Nini Bennett. (Rapport Boeke)

Positiewe, oorkoepelende resensie. Niks daarmee fout te vind nie. Maar wanneer gaan daar ‘n resensent na vore kom wat iets werkliks oorspronkliks oor Johann de Lange se digterskap sê? Byvoorbeeld: Bennett verwys na die intertekstuele gesprekke met ander digters. Hierdie resensie kon soveel beter - en langer – gewees het as sy gewoon deeglik op hierdie punt ingegaan het. Die res van haar resensie is nie ongeldig nie, maar enige resensent wat sy sout werd is, kon dit só uiteengesit het. Hoekom nie ‘n slag die uitdaging aanvaar en skryf oor iets in die bundel wat deurlopend en wesentlik tot die geheel is nie?

Evita se bossie sikelela, deur Evita Bezuidenhout. Resensent: Marlene Malan. (Rapport Boeke)

Beloftes maak skuld: “Rapport Boeke plaas later nog van die kookboeke wat op Malan se tafel beland het.” Voorstel: As een hele uitgawe van Rapport Boeke oorgegee kan word aan digkuns (of amper heeltemal), hoekom nie die volgende uitgawe afstaan aan kookboeke met Malan as begeleier nie?

Die neus, deur Deborah Steinmair. Resensent: Dineke Volschenk. (Boeke24)

Steinmair moet pasop dat die ha-ha nie la-la word nie, meen Volschenk. Tog jammer dat só ‘n snaakse boek uiteindelik só ‘n vreemde resensie afgee. Sy ryg die lof in (“malse, vermaaklike, onderhoudende, boeiende en hoogs bevredigende leeservaring”) maar al wat by mens registreer, is “tog behoort Steinmair versigtig wees om nie te laf te raak nie”.

Eilande en enklaves, deur André Pretorius. Resensent: JP Smuts. (Boeke24)

Sy resensiestyl is dadelik herkenbaar, en sy deeglikheid bo verdenking. Die ideale resensent vir André Pretorius se versameling reissketse. Joernalistiek-studente: Só word dit gedoen.

Om die Nguni-vure, deur Myra Scheepers. Resensent: Herman Toerien. (Boeke24)

Wat help dit Toerien vertel vir ons Myra is Riana se ma, dat sy op 80 debuteer, en hy gee ons nie ‘n gevoel van hoe ’n soort skryfster sy is nie. In plaas van aan te karring oor hoe outentiek die vertellings is (hy kon dit in een paragraaf afgehandel het) kon hy vir ons ‘n proeseltjie gegee het van Myra Scheepers se skryfstyl. Mens wil mos weet of die ma die bron van die dogter se talent is. Resensente is ook joernaliste, en moet ‘n nuuswaardigheid kan raaksien.