Kortliks

Vandeesweek enkele kort aantekeninge by ‘n paar resensies. Dit lyk my die boekeblaaie se gedaanteverwisseling lê net om die draai.

Soeker, deur Pieter Cilliers.

Geresenseer deur Jaybee Roux in Volksblad.

In ‘n klein boekewêreld, soos dié van Afrikaans, is dit dikwels raadsaam dat skrywers nie geresenseer moet word deur iemand wat in dieselfde genre aktief is nie. Op ‘n omgekeerde manier bewys hierdie resensie hoe gepas daardie opvatting kan wees. Jaybee Roux se resensies oor liefdesverhale en ligte leesstof is van wisselende peil. Met hierdie resensie oor ‘n boek ligjare verwyder van fiksie lewer Roux waarskynlik van sy beste werk nog op die gebied van boekekritiek: reguit, op die punt af. Sy oordeel is negatief, maar hy lewer ‘n verantwoorde argument om sy oordeel te steun. Skitterend!

Ek leef van vrugte – vandag, deur Essie Honiball.

Geresenseer deur Bibi Slippers op LitNet.

Resensente op LitNet ken geen ruimtebeperkings nie. Hul enigste beperking is hul vindingrykheid, of liewer, gebrek daaraan. Bibi Slippers het geen gebrek daaraan nie. Hierdie resensie is sowel persoonlike verslag as bespreking van die boek wat haar persoonlike verslag ontlok. Plus voetnote. Dit is só knap gedoen dat mens wens koerantlesers kan dit ook onder oë kry. Daar is seker min gesondheidsbewuste Afrikaanse lesers wat nie al ten minste een keer deur Essie Honiball se boek geblaai het nie. En vir diegene, soos die uwe, wat haar dieet al aangedurf het, sal Bibi Slippers se resensie soos ‘n nugtere stem van ewige waarheid kom.

Wanneer die koedoehoring draai, deur Charlotte de Beer.

Geresenseer deur Pieter Strauss in Rapport.

Bespeur ek huiwering by Strauss? Hy opper ‘n klompie besware wat onder normale omstandighede genoeg sou wees om enige boek te sink: verwarrende vertellersperspektief, die styl wat nie konsekwent gehandhaaf word nie, die teleskopering van Griekwa-Afrikaans tot 88 terme wat oor en oor gebruik word. En dan beveel hy hierdie boek aan vir liefdesverhaal-liefhebbers en mense wat belang stel in Griekwa-kultuur. Is Strauss nie seker van sy saak nie, of dink hy liefdesverhaal-lesers en liefhebers van Griekwa-kultuur is nie so kieskeurig dat vrot redigering hulle sal pla nie?

Op ‘n galop na Buckingham-paleis, deur Naas Steenkamp.

Geresenseer deur Nico Geldenhuys in Beeld.

Naas Steenkamp is iemand, lees ons in André P. Brink se Vurk in die pad, wat al met ‘n omweg ‘n bydrae tot die Afrikaanse letterkunde gemaak het. Dat hy nou self begin skryf oor sy “lewe en ‘n half”, soos Nico Geldenhuys dit stel, is sekerlik te verwelkom. Die probleem vir my is net dat Geldenhuys sy taak as resensent té goed verrig het. Ek het die boek gelees nadat ek Steenkamp by die Stellenbosse bekendstelling van die boek ontmoet het, en weet van die verbluffende geskiedenis saam met dr. H.F. Verwoerd waaroor Steenkamp verslag doen in die boek. Geldenhuys beskerm die geheimenisse van die boek, maar hy kon ‘n aks meer vertel het van Verwoerd en hy sou die koerantlesers na die boekwinkels laat stroom het. Ja, ja, ek weet dis nie die resensent se taak nie.

Met koffer en kaart, deur Helene Gunter.

Geresenseer deur Willie Burger in Die Burger.

Dit is ‘n interessante analise wat Willie Burger maak van Met koffer en kaart – ‘n omvangryke bundel kortverhale wat in die laaste instansie een groot gebrek het, naamlik dat dit bly vassteek “in ‘n klein realisme”. Mense se ongemak eskaleer nooit tot onthutsing nie – ‘n beskrywing wat mens baie laat dink aan die soort dinge waarteen die Nederlandse Tagtigers gerebeleer het. Dalk net die soort resensie wat Gunster nodig gehad het?