Die regte enfant terrible

Dit is opmerklik hoeveel meer substansie Rapport se Boekeblad tans het in vergelyking met hoe dit so teen Desember 2008 was. ‘n Resensie soos dié wat Hennie Aucamp vandag dáár lewer oor “Briewe van Peter Blum” is só goed gekonstrueer dat enige Boekeredakteur sy al sou gee om dit te kon publiseer.

Aucamp het sy resensie sekerlik geskryf met die bygedagte dat soveel van Rapport se moderne, jong lesers waarskynlik nie weet wie Peter Blum was nie. Daarom dat hy in sy bespreking van ‘n kant af alle noodsaaklike inligting uitpak.

Volg jy die argumentslyn van sy skrywe, kry jy alles wat die onkundige sal inlei in die lewe en oeuvre van Blum, en uiteindelik sal kan verstaan hoekom Aucamp die stelling maak wat hy in sy eerste paragraaf maak: “Leipoldt word soms die enfant terrible van die Afrikaanse letterkunde genoem; ook Uys Krige en Breyten Breytenbach. Maar volgens my oordeel is die enigste skrywer hier te lande wat hierdie ambivalente ‘eretitel’ verdien Peter Blum.”

Ek moet ook byvoeg: Aucamp het die vermoë om te skryf op ‘n manier wat mens laat voel jy het iets nog nie vantevore só gehoor nie. Die dag dat hy hom van ‘n cliché bedien moet nog kom.

Op net twee punte kon hy dalk meer gesê het, hoewel ek begryp dat hy so iets sou beskou as dat dit buite die argumentering val.

Die eerste is dat Hemel & See Boeke binne 'n betreklike kort tyd met ‘n besonderse lys publikasies kan spog. Met elke nuwe titel rek die skrede groter.

Die tweede is dat ons in ‘n era leef waarin J.C. Kannemeyer en sy span nog geredelik toegang het tot hierdie soort korrespondensie. Sedert die koms van e-pos in die jare negentig word soveel meer korrespondensie elektronies gedoen.

Dit bly egter ‘n vraag hoeveel daarvan bewaar word, selfs op papier ‘n soort permanensie vind. Hoeveel mense weet hoe om iets wat deur hul rekenaarprogram geargiveer is, te ontsluit?

As Blum sy korrespondensie per e-pos gedoen het, sou dit ‘n uitgemaakte saak wees dat baie daarvan buite die bereik van die navorser sou gewees het.