Die nuwe slordigheid

Die enigste vraag wat opkom nadat mens Andries Cornelissen se resensie van The World According to Julius Malema op Beeld se webwerf gelees het, is wat mens kan doen aan sulke slordigheid.

Ek weet dis nou nie ‘n Afrikaanse boek wat hy bespreek nie, maar aangesien dit vir die duur van Maandagoggend die enigste boekbespreking is wat mens op Beeld se nuwe gebruikersonvriendelike webwerf kan opspoor, wil ek hierdie spesifieke eiertjies lê:

Nommer een: ‘n Resensie sonder ‘n aanduiding van wie die boek uitgegee het, is nie aanvaarbaar nie. Dis net so goed soos Beeld wat sonder sy mashoof gedruk word.

Nommer twee: ‘n Resensie sonder ‘n aanduiding van wie die boek saamgestel het, is totaal nutteloos.

Nommer drie: Dit is andersins ‘n goeie resensie: op die punt af en met ‘n goed gefundeerde oordeel. (Ek stem net nie met hom saam dat meer navorsing oor die onderwerp moontlik is. Die navorsers moet ook na hul eie geestelike welsyn omsien.)

***

Die Volksblad sit eweneens met ‘n nuwe webwerf, en is ook nie vry te spreek van slordigheid nie. In die begin van die resensie oor John Miles se Voetstoots word aangedui dat dit geskryf is deur Willie Burger. Onderaan word weer gesê dis geskryf deur H.P. van Coller. En dan is daar nog ‘n bygelaste stuk oor die “basiese storie”.

Dit is ‘n baie deeglike stuk werk wat Burger/Van Coller gelewer het oor Miles en sy boeiende ingryp op die genre van die liefdesverhaal. Maar soos ek al in die verlede gemompel het, moet resensente ook bedag wees daarop dat daar mense sal wees wat die roman gelees het voor hulle die resensie te siene gekry het.

Ek het Voetstoots reeds gelees, en sal graag by Burger/Van Coller wil verneem of hulle die resensie nie wil ondersteun met ‘n verdere bespreking nie. Dan kan hulle dít wat hulle vergeet het, naamlik die rol van die rolprentmaker as 'n verteller in Voetstoots, behoorlik bespreek.

Of het hulle dit nie raakgesien nie?

***

Die boekbespreking wat my Maandag die grootste plesier verskaf het, is Desmond Painter s’n van Jaco Fouché se Ed van Inligtingstelsels (Die Burger).

Painter plaas dié roman binne die konteks van moderne beoefenaars van die realisme soos John Updike, Michel Houellebecq en Richard Ford. Dit is ‘n interessante prent wat hy skilder, want mens moet eers probeer om uit te pluis hoe hy ‘n verband kan trek tussen daardie falanks van uiteenlopende skrywers.

Ek sal hom ten opsigte van styl gelyk gee met Richard Ford, dalk ook met Updike (wat beslis ‘n bietjie meer uitvoerig in sy stilistiese aanpak is as Ford), maar Houellebecq nie. Dan aan die ander kant sal Houellebecq wat tematiek betref weer nader aan Fouché staan as Updike en Ford. (Houellebecq is, bygesê, iemand in wie ek ‘n renons het – romans wat alleen voorsien in die onanistiese behoeftes van laat-middeljarige mans.)

Nietemin, ‘n vrek interessante bespreking met een besonder belangrike punt, naamlik dat die roman uiteindelik ‘n mindere poging is omdat Fouché nie daarin slaag om sy vernaamste tekortkoming te bowe te kom nie, en dié is ‘n gebrek aan ‘n rigtinggewende idee.

Painter moet net waak teen veralgemenings wat as norm aangewend wil-wil word, soos byvoorbeeld “Die roman het nie veel van ‘n storielyn nie”. Richard Ford het drie romans oor Frank Bascombe geskryf waarin die storielyn taamlik yl, is maar watse manjifieke romans is dit nie! En Joyce se Ulysses sou ook nie daarvan beskuldig kan word dat dit ‘n ingewikkelde storielyn het nie.

Maar dankie, mnr. Painter, vir ‘n behoorlike, uitdagende bespreking.