WIKS DAARDIE MOOI BOUDJIES!

As daar nou een paar mooi sepieboudjie is wat verdien om behoorlik gewiks te word, is dit dié van San-Mari van Sewende Laan. Om uit haat, nyd en jaloesie Paula se spogrok vir haar groot aand te saboteer, is darem lelik verby.

Om die arme Clara vir dié onwaardige doel op “mamproe” dronk te maak en die boetiek se sleutels uit haar handsak te steel, maak dit nog leliker. Trouens, ‘n mens kan aan ‘n paar sterker woorde as lelik dink om die sexy San-Mari se optrede te veroordeel: laag, gemeen, onderduims, agterbaks, gewetenloos …

Die slim Engelse sê: “All’s fair in love and war.” Dié wraak oor Paula Altus sogenaamd van haar afgevry het, was egter werklik werklik buitensporig. In elk geval, hoe vry ‘n meisie ‘n man af as hy nie die inklinasie het om afgevry te word nie? Die nimlike Engelse sê ook: “It takes two to tango.”

Maar wag, eintlik is San-Mari, soos die ander karakters, tog maar net ‘n marionet. Dit is die draaiboekskrywers wat die toutjies trek. As hul verbeelding op hol raak, laat hulle mense, ter wille van sogenaamde “storielyne”, soms allerlei ongehoorde dinge aanvang.

Ag, dié ou simpel oom weet sepies is sommer lawwe storietjies, wat hy nie ernstig moet opneem nie. Tog pla dit as draaiboekskrywers sulke absurde spronge maak, soos om ‘n oulike meisietjie skielik in ‘n draak te verander. Dat ander “Laners” daaroor giggel of dit ‘n groot grap was, maak die krieweling net groter.

Verder: Moet sepie-intriges altyd só voorspelbaar ontwikkel? Elke keer stap iemand eenvoudig in op ‘n gesprek wat nie vir sy/haar ore bedoel was nie. Dan dans die poppe. Die werklike lewe is mos nie só nie.

Maar in die werklike lewe sou iemand wat nie ‘n opgeleide kleremaker is nie, onmoontlik ‘n ontwerpersrok se nate só kundig en presies kon verstel dat die rok net op die kritieke oomblik ontnugterend oopbars. Waar het sy in elk geval ‘n naaimasjien gekry?

Miskien die heel ergste van die hele Sewende Laan op die oomblik is die lawwe uitbeelding van die koerantjie die Hillside Times. Die stomme redakteur. Neville Meintjies, is ‘n papperd van die eerste water, en die bestuurder, Tim Jordaan, slaan absoluut die kitaar. Iemand wat sulke situasies uit die duim suig, ken nie die koerantwese soos ek hom 35 jaar lank geken het nie – of het dinge in 12 jaar só verander?

Om alles te kroon, is Mandla steeds die enigste joernalis, met Aggie in ‘n ondersteunende rol wat so ver van geloofwaardig is soos die Noordpool van die Suidpool.

Van my ou werkgewer, Naspers, kom van tyd tot tyd nuus van redaksionele personeelverminderings en wat nog. Wat waar is en wat nie, kan moeilik deur iemand beoordeel word wat só ver van die vuur af sit soos die uwe.

Tong in die kies, kan n mens egter wel wonder of die Hillside Times dalk ‘n rolmodel is. ‘n Koerant sonder ‘n redaksie – wonderlik vir die “bottom line”!