.png)
As daar ooit ‘n prys ingestel word vir lelike omslae, sal die prys vir 2008 sonder enige teenstand gaan aan die heruitgawe van H.S. van Blerk se “Los donkies”.
En as daar ooit ‘n prys ingestel moet word vir swak resensies – goed, goed, kom ons noem dit die Goue Crito – dan sal hierdie week se prys gaan aan Stoffel Cilliers se bespreking van die heruitgawe van “Los donkies”.
Alles wat mens na die Immodium laat gryp, is hier teenwoordig: die oorvertel van feitlik als wat oor te vertelle is, die wydogige bewondering vir die skrywer wat die resensent skoon laat vergeet van die sentimentele en melodramatiese elemente wat deur dr. John Kannemeyer uitgewys is as die swak plekke in Van Blerk se mondering, die aanhaal van flou insidente om te illustreer hoe snaaks die roman vir die resensent is, en so meer.
As Cilliers dan sê dat Van Blerk skryf met ‘n meestershand, dan wonder jy wat hy gaan sê die dag as Beeld hom vra om Karel Schoeman, André Brink of Piet van Rooyen te resenseer.
Beeld se boekeblad het gister ook ‘n illustrasie opgelewer van ‘n resensensie waar slim sy baas gevang het. In Jacomien van Niekerk se dor-akademiese resensie van Morné Malan se “Suiderkruis”, vaar sy in ‘n stadium uit oor dinge wat volgens haar getuig van slordige taalversorging. Sou dit graag wou ernstig opneem, maar in haar inleidende sin tot haar taalkritiek wys sy ‘n totale onkunde oor die verskil tussen “onder andere” en “onder meer”. As sy dít nie weet nie, hoe kan mens haar dan oor die ander “foute” glo?
Die Burger het gister meer vreugde gelewer. Benewens die goeie dekking wat gegee is rondom die Kaapse William Kentridge-tentoonstellings (drie besonder goeie bydraes deur Melvyn Minnaar) is daar ook die welkome terugkeer van Ampie Coetzee as resensent.
In sy skryfwerk oor die digkuns van veral Breyten Breytenbach het Coetzee al oor en oor gewys dat hy een van die knapste ontleders van digkuns in ons rondte is. Daar is deernis en humor in sy bespreking van Finuala Dowling se “Notes from the Dementia Ward” – en die soort begrip vir die onderwerp (demensie) wat getuig dat hy iemand is wat die vreemde geledere van die kitsvergeters ken.