Welkom terug

Hierdie mens, deur Wilma Stockenström. Resensies: Louise Viljoen en Joan Hambidge. (Boeke24) As my geheue my nie in die steek laat nie, is hierdie die eerste dubbeldoor-resensies van ‘n boek sedert Elmari Rautenbach se termyn by Boeke24. Dis gepas. Die twee resensente kan nie meer uiteenlopend wees nie; boonop resenseer Louise Viljoen nie meer so gereeld nie. By Joan Hambidge bespeur ek ook ‘n ratversnelling. Iemand met ‘n belangstelling in die Afrikaanse poësie sal dus onmiddelik weet hier is iets spesiaals te lese. Albei resensente reageer uiters positief, maar dit is die moeite werd om die resensies met mekaar te vergelyk en te sien dat elk se aaknopingspunt en argumentasie ewe geldig en sterk is. Ek hoop Boeke24 doen dit gou weer – sulke dubbeldore gee die blad groter intellektuele integriteit.

Deelstad, deur Karel Schoeman. Resensie: Jan-Jan Joubert. (Boeke24) Jan-Jan Joubert maak ‘n logiese sprong heel in die begin wat mens verwar. Hoekom sou ‘n boek oor sy gunsteling-stad deur sy gunsteling-skrywer moontlik ‘n baie groot teleurstelling wees? Gelukkig is die ander uitkoms wat hy voorsien wel waar: Deelstad is volgens hom weer Schoeman op sy heel beste. In sy geheel beskou is dit nie die soort resensie waarin ‘n mens ‘n baie kritiese benadering van die resensent verwag nie. Joubert wys daarom ook nie op die taalfout in een van die aanhalings uit die boek wat hy plaas nie. Dit gaan eerder oor ‘n samekoms van smaak en voorkeure, en lei die leser na die boek of weg daarvan. Ek kan my voorstel dat iemand wat meer van New York hou, of entoesias is vir Amsterdam, nie noodwendig Jan-Jan Joubert se geesdrif sal deel nie. Daarom is dit gelukkig dat hy soveel klem plaas op Schoeman en sy manifestasies in hierdie boek. Dit gee Berlyn-haters rede om die koop ernstig te oorweeg.

Noot vir dood, deur Ilza Roggeband. Resensie: Annemarie van der Walt. (Boeke24) Die resensent praat op ‘n plek van die “gawe giggel van herkenning”. Nadat ek hierdie resensie gelees het, het ek begin wonder. Wie herken sy … Kurt D, of dalk daai ou met die onderbaadjies op Noot vir Noot? Nou nie geggigel nie, maar sodra ek dit lees, sal ek seker. Die resensie is effe vol formulerings wat mens al voorheen gehoor het, tog laat die onderwerp mens se gedagtes op hol gaan. Ilza Roggeband het haar vingers op ‘n pols geplaas en Van der Walt laat weet mens kan dit voel klop.