Wanneer bekend onbekend is

Mia Oosthuizen skryf oor Bloujaar, deur Keina Swart. (Rapport Boeke) Wollerig. Hoe moet ’n koerantleser reageer op ’n opmerking soos “Met hierdie boek vertel Swart ’n bekende verhaal …” as die verhaal nie aan jou bekend is nie? Is die Rampie Malherbe oor wie dit handel, ’n verbeelde of werklike karakter? Hoekom sê sy Swart moes Rampie sy eie verhaal laat vertel het? Wat bedoel sy daarmee? Ek is bevrees, as ’n resensie meer vrae opwerp as wat daar antwoorde binne die resensie self verpak is, kan dit nie as ’n doeltreffende resensie beskou word nie.

Annemarie van der Walt skryf oor Stippellyn, deur Erika Murray-Theron. (Boeke24) Van der Walt beskou Stippellyn as een van daardie romans waarin die gedagtewêreld eerder as dié van fisieke handeling die fokus is. Sy reageer bondig daarop, afstandelik. Uiteindelik vind sy dit ’n “voedende leeservaring”, wat mens laat vermoed dat sy tot diepe nadenke deur die roman beweeg is. Daardie nadenking vorm nie deel van haar resensie nie. Jammer.

Rudolf Stehle bespreek Veelvuldige gebruike vir huishoudelike toestelle, deur Andries Bezuidenout. (Boeke24) ’n Uitstekende resensie oor ’n besonderse digbundel. Ek het die bundel reeds deurgewerk, en lees die resensie dus met ’n effens ander benadering. Net een leemte in die bespreking: Wanneer Stehle sê daar is enkele gedigte wat nog onaf is, moet hy nie alleen hul titels gee soos hy doen nie, maar ook aandui op watter manier die afronding nog makeer. Dit gaan oor die gesag waarmee die resensent opmerkings maak.