.png)
Juweel van die Groot Karoo.
Die plek waar die koper altyd blink. So het ek die Krugerwildtuin leer ken. Vandag is dit – na my kennis – eintlik net die Nasionale Karoopark, 12 kilometer van Beaufort-Wes in die hartjie van die Groot Karoo, wat die tradisie voortsit.
Die Karoopark is ‘n juweel in vele opsigte; die harde, ruwe landskap wat prentjiemooi in sagte pastelkleure oorgaan in die laat namiddag; die karaktervolle gewelhuisies; die fassinerende diversiteit van wildlewe, vriendelike personeel wat so mooi Afrikaans praat, die heerlike ontbyte in ‘n deftige eetkamer wat by die tarief ingsluit is. Noem maar op.
Wat waarlik tref, is hoe die krane, ook die brandkrane, in die sonlig skitter. Ook nêrens anders het ek al ‘n gedenkplaat gesien wat so van gereelde versorging getuig nie. Die oomblik as jy by die hoofgebou stilhou, sien jy die glinsterende koperplaat wat op 12 September 1979 deur pres. P.W. Botha onthul is, en ‘n ewe eksieperfeksie brandkraan met een oogoplag.
Aan die feit dat die enorme park die romantiese wegloperleeu Sylvester se tuiste was, word die besoeker op vele maniere herinner. Maar Sylvester behoort tot die verlede tyd; die blink koper – ook die ornamente in die sitkamer – is nog altyd deel van die park se allure. Mag dit altyd ‘n kenmerk bly.
Op ‘n reis na Bloemfontein het ons in die Karoopark oornag; ‘n bietjie te naby aan Kaapstad, ongelukkig, en nog ‘n bietjie te ver van Bloemfontein. Daardie ekstra uurtjie of twee wat jy aan die einde van jou eerste dag op die pad oor het, is egter oor en oor die moeite werd; veral die genotvolle ritte deur die wildryke Lammertjiesleegte (gemsbokke gesien!) en die indrukwekkende Klipspringerspas. Ook die rondkyk in die fossielpark.
Buitendien: hier in die Karoopark wil ‘n mens vroeg jou vuurtjie aansteek. Salig om op jou stoep met ‘n glasie koue wit die sonnetjie op sy geleidelike afwaartse koers te volg en die donker die Nuweveldberge te sien bekruip. Die verskuiwing va die buite-braairoosters stoep toe was ‘n blink ingewing, mense!
Vroeër die dag was die Hexriviervallei ‘n fees vir die oog. Ry hom in die herfstyd, hoor jy dikwels. Kan my die kleureskouspel indink. Maar ry hom ook in die helder sonskyn op ‘n Novemberdag as die skilderagtige lappe, lappe wingerd tot doer teen die berge in hul malse jong groen skitter. Jammer oor die informele nedersettings wat weliswaar die prentjie iets bederf, maar daaraan moet ‘n mens maar gewoond raak. Ook jammer dat aftrekplekkies so skaars is. Om elke draai wag ‘n nuwe stukkie skoonheid wat jou na jou kamera wil laat gryp.
Op dag twee van die reis is dit die geel grasvlaktes tussen die donker koppies oral langs die pad tussen Richmond en Colesberg wat die reisiger bekoor. Dan steek jy Colesberg verby. Die laaste skof van 235 kilometer na Bloemfontein breek aan: jou heimat vir twee skofte van 12 jaar elk. Aan die een kant raak jy al hoe haastiger om by jou bestemming te kom; aan die ander wil jy stadig ry en die eiesoortige, oop Suid-Vrystaatse landskap indrink.
Naby Bethulie (Foto: Francois Lotter).
Die padbordjies kom en gaan: Springfontein, die Gariepdam, Philippolis, Trompsburg, Edenburg, Tierpoort (die nuwe politiek korrekte naam) vir kollega Johan van Wyk se ou “Republiek”… elkeen ken ek op ‘n manier, elkeen dra ‘n herinnering, kleiner of groter.
Toe die tuiskoms! Oor die verrukliklike naweek in Bloemfontein het ek voorheen verslag gedoen.
Al wat van die nostalgiese besoek oorgebly het, was die 1 010 kilometer teerpad terug Melkbos toe. Dit ek en ek en Tokkie Maandagoggend om 04:10 aangedurf. Ons het min gestop en ook net vir kort rukkies. Ons het ‘n konstante snelheid gehandhaaf, een oog altyd op die snelheidsmeter. Om 14:20 het ons voor Penguin Place 11 se motohuis stilgehou. Goed gery, het ons vir mekaar gesê.
Hoe bly is ek nie ons het nie die onpersoonlike vliegtuig-opsie gekies nie.