.png)
Oujaarsaand 2012 was merkwaardig stil in ons woonbuurt. Die oorwegende geluid was die wind wat takke op die dak skraap. Die gebruiklike partytjiemusiek was gedemp. Tot ‘n halfminuut voor middernag. Onverwags was daar ‘n geskreeu en die klanke van klappers, vuurwerke en iets wat sekerlik donderbuise moes wees.
Daar was nie plek in die naglug vir enigiets anders nie. Alles is deur die geluide opgesuig: kinders se slaap, troeteldiere se rus, ‘n individu se gedagtes. Die massa het gepraat – en oorverdowend hard daarby.
Ek het na die geluide geluister en gedink aan ‘n woord wat ek onlangs nie kon vind om die vakansieblokraaisel te voltooi nie. “So ‘n persoon gee uiting aan onbeteuelde, onbeheersde emosie”, was die leidraad. (Ek het later iemand gebel hieroor. Die antwoord was “histeriese”.)
Ek wil niemand se vreugde demp met hierdie inleiding nie. Ek is dankbaar vir nog ‘n dag en jaar en daar is rede om fees te vier omdat geliefdes nog tyd het om saam deur te bring. Maar toe wonder ek net so terloops of al die skares wat juig oor die nuwe jaar elke jaar so uitbundig opgewonde is as hulle elk ‘n nuwe lewensjaar betree. Maak dit mense naastenby so opgewonde? Hiervoor het ek nie nodig om iemand te bel nie. Ek raai sommer die antwoord. Mense is nie altyd so opgewonde as hulle ouer word nie. Dit beteken mos die dood kom nader. Waarom dan die massa-histerie oor die Nuwejaar?
Vir my het die Oujaarsaand nogal gepaard gegaan met melancholie. Ek het in 2012 ‘n vriendin uit my kinderdae aan die dood afgestaan, ek het op Oujaardag ‘n ander oud-vriendin met haar pasgebore baba gesien. Auld Lang Syne het iewers treurig in my gedagtes aanhou teem.
En toe kyk ons ook nog op DVD 2011 se The Tree of Life.
Wie van julle het dit gesien? Ek het vooraf so baie teenstrydige resensies hieroor gelees dat ek amper nooit kans gesien het om dit te kyk nie. Dalk was dit al die baie resensies se skuld dat ek toe ook so ambivalent hieroor voel.
Enersyds vir my amper pretensieus. Ek het gewonder of die skepper van die film te véél probeer doen. Dit dalk eenvoudiger moes hou.
Tog, tog … ek het verstaan wat hy wou doen.
Die boom van die lewe. Ons elkeen s’n en die een in die middel van die eerste tuin. The Tree of life. Waar ons ingewortel is. Wie is ons. Die plek binne ons gesin en die plek binne ons kosmos: hoe dit ons vorm. Die gesprekke wat ons met God voer oor alles wat ons nie verstaan nie terwyl die lewe van die kosmos net meedoënloos sy loop neem.
En toe: nog ‘n aanbreek van ‘n nuwe jaar.
Vandag reeds ‘n dag later. Op die Nuus gisteraand praat hulle toe van die Kaapse Klopse en hier lees ek toe bietjie agtergrond oor Tweede Nuwejaar.
Ook nie ‘n feesviering wat net uitbundig is nie, of hoe? Of dalk tog: ‘n dag wat die slawe van ‘n vorige eeu gebruik het om bont aan te trek en partytjie te hou omdat hulle ‘n dag vakansie het, juis omdat en ten spyte van.
Vreugde toegewens, dus – aan almal in 2013: slaaf en vry, arm en ryk, jonk en oud, klein en groot, mense in die binnekring en buitstanders.
Groete, Naomi M