.png)
Mooi goed by Tarlehoet, Junie/Julie 2013
Ten slotte, na nog ‘n onvergeetlike wintervakansie by Tarlehoet in 2013, net vir oulaas van Sabiepark af enkele spesiale dankies:
Aan al die olifante en buffels wat so gereeld na die piekniekplek opgeruk het – dankie vir indrukwekkende taferele en genoeg foto’s vir verskeie albums;
Aan betroubare, bedaarde sebras wat, soos altyd, staatmakers was wat gereeld die watergat kom opsoek het, dag en nag. Sebras het nie net kom wei en drink nie, maar ook kom koelte soek op Tarlehoet se stoep en hulle nie moeiteloos laat verjaag nie!
Aan die oulike nagapies op wie se koms jy saans weer jou horlosie kon stel – stiptelik van 18:00 af, en wat, soos altyd, eerste prys by al die gaste sou inpalm vir die bekoring van hul skemerspronge in die bome voor die stoep;
Aan al die geveerdes wat met hul uiteenlopende verskeidenheid van fluite, koere, krasse, kraaie, kwele, kwake, roepe, tjirpe en tjanke elke dag die bos laat lewe het;
Aan die bloukuifloeries vir hul briljante kleureflitse al om die watergat, en veral die laaste weke ook die gekroonde neushorings vir hul ekskuries al om die huis – dan in die maroela en die haak-en-steek aan die voorkant van die huis, dan in die knoppiesdoring agter;
Aan die kleurryke maar skugter narina trogon (bosloerie) wat ons die voorreg gehad om net ‘n tweede keer in ‘n boom by die piekniekplek raak te loop;
Aan die visarend vir sy kenmerkende, melankoliese kenwysie van die bos (kenwysie van Afrika?) telkens van die rivier se kant af (maar wat het dan van die langasem-naguiltjie geword?);
Aan die hiënas vir die opwinding om die vuur telkens as hulle kom spore trap in die sagte sand en vir die skel herinnering van sy teenwoordigheid;
Aan die seekoei vir sy diep tromboonklanke dwarsdeur die nag, en die leeu vir sy majesteitlike brul wat die bos ‘n paar keer laat bewe het;
Aan die njala-ooitjie wat ewe tuis in ons voëlbad kom drink het – die plat klipbadjie wat ook klein (en nie so klein) sebratjies soos ‘n magneet lok. Die njala was die eerste na my wete in Sabiepark;
Aan die twee duikertjies wat ná ‘n lang droogte na Oupatjie Witnek se verdwyning weer begin naderstaan het by hul ou gunsteling-drinkplek.
Aan die elegante kameelperd wat so mooi kom poseer het op ons motorpad een Sondagmiddag;
Aan die vlakvarkies wat ook weer by Tarlehoet hul opwagting begin maak het nadat luiperds die vorige spannetjie feitlik uitgewis het;
Aan die gebande muishondjies wat altyd plesier gee as hulle so erg op hul hoede om die huis rondskarrel;
Aan die welluidende paddakoor by die rivier dadelik na die eerste goeie reens;
Aan die bobbejane vir hul goeie gedrag – jou werklik nege weke lank nie ons lewens by 154 kom versuur nie.
Aan die bos-Honda wat nou 190 000op die klok het, maar steeds betroubaar en geduldig koers hou op die verre stofpaadjies van die Van D’s se vakansies.
Prediker vermaan ons om nie net aan die ontsagwekkende dinge van enorme betekenis waarde te heg nie, maar ook die klein vreuegdetjies wat die Here jou skenk te troetel. Hoeveel skenk hy nie hierdie onverdienstelike mensekind wat hier skryf nie?
(Ns. Glo gistermiddag 10 leeus by die piekniekplek geparadeer. Wel … ‘n mens kan ook nie alles sien nie.)