.png)
….
Lees die jongste verwikkelinge (Augustus 2020) mbt Die seuns van Bird Island, via LitNet:
Verklarings van Media24:
Media24 het verskoning aangebied vir die publikasie van lasterlike stellings aangaande Mnr Barend du Plessis in die boeke “The Lost Boys of Bird Island” en “Die Seuns van Bird Island” asook die emosionele skade wat die publikasie van die boeke vir die Malan- en Wiley-families kon veroorsaak het. Volg hierdie skakel na die relevante verskoning.
….
Interessant hoe die berigte oor Die seuns van Bird Island alle ander boekenuus op die oomblik oorskadu. Alles word gerelativeer. Niks anders is meer opsienbarend nie. Op ’n manier jammer ook, want twee gewikste resensies het te midde van die nuusvlaag verskyn.
Jonathan Amid s’n oor Beyers de Vos se debuutroman, Wrok (Boeke24) is ’n top-resensie oor ’n misdaadroman. Amid lees duidelik baie wyd en weet presies hoe om die resensie só te skryf dat hy die aficionados se aandag sal vang – asook diegene wat op soek is na nuwe groeipunte in die Afrikaanse skryfkuns.
Die probleem met só ’n resensie is uiteraard dat die resensent moet sê waaroor die roman handel sonder om die uiteinde te verklap. Amid gebruik verwysings na ander skrywers se romans en karakters in sulke werke, Afrikaans en Engels. Hy skets die literêre teelaarde, die speurverhale van die jare dertig (ek vermoed hy dink aan Chandler, Hammett, en waarskynlik ook Ross Macdonald in die vyftigs, met wie se werk Wrok volgens Amid se om- en beskrywing duidelik raakpunte sal hê as dit ’n “emosionele slagaar” kloof).
En uit hierdie raam van verwysings takel Amid die tekstuur van Wrok: taalgebruik, strategiese skryfwerk (“meesterlike spel tussen vertel en verswyg”), die skep van memorabele karakters, die skilder van ’n herkenbare eietydse stadsomgewing.
Ek het lanklaas só lekker gelees aan ’n resensie. Daar is nog ’n geneigdheid om terug te val op beskrywings wat mens té dikwels in die media lees (bv. “die krimineel onderskatte …”), maar in die algemeen raak die leser daarvan bewus dat hy dit hier te make het met ’n resensent wat moeite doen om die regte woorde te vind vir sy eie leesreaksie.
En daardie slotparagraaf! So knap ek haal dit graag aan: “Die oortreding van die misdaadroman se reëls is uiteindelik ’n mees gepaste literêre antwoord op ’n samelewing waar die padkaart vir die Reënboognasie iewers op ’n ashoop lê.”
Aan die ander kant van ons ervaring van misdaad in moderne Suid-Afrika is Izak du Plessis se Godfather van die Wes-Rand. Theunis Engelbrecht het dit vir Rapport Boeke geresenseer.
Die boek handel oor Ralph Haynes, ’n misdadiger van die Wes-Rand, wat in 2011 spoorloos verdwyn het.
Engelbrecht sit dus met presies die teenoorgestelde opdrag as Jonathan Amid: Die uiteinde is bekend, en wat hom te doen staan is om nie al Du Plessis se nuwe feite uit te lap nie.
Hy moet die leser herinner aan dit wat reeds algemene kennis is, en lei na die boek. Die boek gaan oor ’n raaiselagtige verdwyning. Izak du Plessis is die aanbieder van feite, maar jy, die leser, gaan jou eie gevolgtrekkings moet maak. Engelbrecht moet diegene wie se nuuskierigheid geprikkel het, laat besef dat hulle al lesende ook speurwerk gaan móét doen.
Dít doen Engelbrecht wel deeglik, met net genoeg noem van name en verklap van knutselgoed om jou te laat besluit, hel, ek wil die res van die storie ook weet!