.png)
Kragwoorde rol oor Pedro Kruger se lippe in die openingstoneel van die opvoering “Lyf” (as ek die naam reg onthou) terwyl hy spook om met die een of ander langsteel-klou sy sokkie aan sy voet te kry.
Dit is ‘n toneeltjie by die KKNK wat my al jare bybly – ook omdat my neef van die Rand, nie ongewoon aan sterk taal nie, uitermate geskok was oor sulke vloekery op die verhoog.
Eers toe ek hier skuins voor 70 nie meer sonder hulp my regtersokkie kon aankry nie, het ek besef watter frustrasie só ‘n belemmering vir ‘n mens kan wees.
Kruger het in daardie opvoering die rol gespeel van ‘n man wat in ‘n gestremde lyf vasgekeer is, en brand om uit te breek. In my eie geval het my arms bloot “te kort” geraak. Heupverwering en vrot gewigsbeheer het saamgespan om my vir daardie simpel takie van my vrou afhanklik te raak.
Dis maar ‘n komplikasie as huweliksharmonie by geleentheid ietwat versteur is, maar die sokkie moet aan. Dan steek jy jou trots vinnig in jou sak, boeta, en jy roep dringend uit die slaapkamer om hulp.
Op ‘n dag enkele weke gelede kom dit so dat ek vir middagete iewers moet heen terwyl Tokkie afwesig is. In daardie stadium het ek darem al ‘n paar kilo’s afgegooi gehad op my pad na ‘n skraler HvD, en ek neem toe maar vasbeslote stelling in op die bank in die slaapkamer om my eie potjie te probeer krap as’ t ware. Wat anders?
Dit knor maar ek byt vas. Ná ‘n minuut of wat se gespook is die sokkie aan, bra skewerig maar darem. En onthou nou, ek het nie só ‘n knyper-affêring tot my beskikking soos die een waarmee die Pedro-karakter sy ding op die verhoog gedoen het nie.
Tokkie vra nie uit nie en ek rapporteer niks, maar ek wag opgewonde op die eerste beste geleentheid om my onafhanklikheid weer aan ‘n toets te onderwerp. Dit breek die volgende oggend aan. Terwyl my vrou in die kombuis ons “tierpap” (Jungle-hawermout) saamslaan, takel ek die sokkie. Ruk ‘n bietjie, pluk ‘n bietjie, buig die rug, knak die knie – en … woeps … my voet is bedek. (Baie soos die kontorsies van ‘n kameelperd wat sak om water te drink, dag ek stilletjies by myself.)
Tokkie kom loer in vir haar roetine-joppie, en toe sy my só klaar ge-sokkie aantref, is sy die ene lof oor dié prestasie. Heuglike oomblik!
Sedertdien gaan dit al hoe makliker. Ek het amper al vergeet van die sukkelfase, en hoe lank dit geduur het. Maar ek staal my om ‘n terugstorting te vermy. Want om jou eie sokkie te kan aantrek, is ‘n stukkie lewensvreugde waarvan jy nie die waarde kan snap voordat jy dit verloor het nie.
In bepaalde gevalle is herstel ongelukkig nie haalbaar nie – al eet (en drink) jy hoe gedissplineerd. Dit spreek vanself. Maar as herwinning van die vermoë enigsins haalbaar is, gaan voluit daarvoor, is my aanbeveling van harte. Trek jou sokkies op, mater, dis die moeite werd!