TIEN OUTJIES OP ‘N MUUR

Sing mense nog van die tien outjies op die muur? Een val af, toe’s daar nege. Nog een, toe’s daar agt. Ensovoorts. Ensovoorts.

Daardie outjies was, soos ons die liedjie geken het, in die moderne idioom bekend as agtergeblewenes. In die onderhawige geval is hulle “oorgeblewenes”.

Dit is nie my vindingryke woord nie, maar my klasmaats Wol Steyn s’n.

Wol het vir my na Saterdag se matriek-plus-55- re-unie by Volkies op Potchefstroom (in die personeelkamer nie die onthaalvertrek nie omdat die trappe vir die oues van dae as te steil geag is) ‘n kort bulletin gestuur.

Aangeheg was die blad hierbo. Dit is die laaste blad van my blog van 25 Maart met daaronder twaalf handtekeninge.

“En hier is ons almal,” was Wol se lakonieke kommentaar.

In daardie vorige re-unie-blog het ek gewonder hoeveel Saterdag sou opdaag. Dit is ‘n ope vraag, het ek geskryf, want die wiel bly draai; die Byl bly kap in ons bos…. “ek skat ‘n kwart van ons klas van 81 – of meer – is al lang boompies toe”.

Maar net 12? Die “tien outjies op die muur” het vinniger minder geword as wat ek verwag het. Vyf jaar gelede was ons seker nog 30. Dalk meer.

Verrassende afwesighede staan soos seer vingers uit.

Dis oor daardie 12 getroues wat wel opgedaag het en almal HvD se boodskappie onderteken het dat ek skoon aangedaan voel oor hierdie dokumentjie.

Al waarop ons kan hoop, is dat die klasmaats in 2017 – wanneer ons matriek-plus-60 gedenk – weer in groter getalle die bedevaart sal onderneem – mits ons natuurlik die kragte behou, en die Byl nie intussen te kwaai kap nie.