.png)
Deon Maas. Dit neem my lank, maar ek begin die man se resensies op ’n manier waardeer – maar dit sal nog ’n ruk wees voordat ek dit heeltemal goepraat.
Sy jongste, oor Hans Pienaar se roman My China (Boeke24), is weer vol vreemde formulerings en struikelende styl, maar die kern van sy skryfwerk kom baie sterk tot mens deur. Dít is sy eerlikheid en die manier waarop hy dinge gesê kry.
Hy laat jou onder geen twyfel oor presies wat hy van dié boek dink nie. Swak uitgegee, maar die inhoud laat hom lekker terugdink aan die jare tagtig. Dan swaai hy deur na ’n slot waarin hy op ’n mooi manier vir die outeur sê dat hierdie boek jare gelede gepubliseer moes gewees het, want dit het weinig te sê vir vandag se jonger lesers.
Al het hy wat Maas is dit só geniet, op sy gevorderde ouderdom.
JB Roux se bespreking van Skuldig, die nuwe roman deur Martin Steyn (Boeke24), is doeltreffend en op die punt af. Tog het hy my laat glimlag met die manier waarop hy ’n oomblik van skerp kritiek inlei: “Plek-plek lok die teks wel ’n frons uit.” Wat? Die afstandelikheid van hierdie stelswyse laat my wonder of die teks nie ook plek-plek ’n krieweling van die kroontjie veroorsaak het nie. Of ’n insinking in die gemoed.
In Rapport het Joan Hambidge geskryf oor Skynskadu, ’n nuwe digbundel deur Christine Barkhuizen le Roux.
In dié bespreking val Hambidge terug op haar aforistiese styl. Dit lees soos ’n versameling los gedagtes oor die bundel. Modder teen die muur, nè? Dié benadering bied nuttige insette vir diegene wat voel hulle het begeleiding nodig by die lees van die bundel.
Vir mense wat ’n Sondagoggend in die wintersonnetjie wil indommel, terwyl hul kinders vir hulle die boekresensies in Rapport voorlees, sal dit wel Grieks klink.
Skakels:
Comments