Skerp slot

Kennis is mag, deur Malene Breytenbach. Resensie: Christell Stander. (Rapport Boeke) Ek voel jammer vir Malene Breytenbach. Mens sou Christell Stander se bespreking van Kennis is mag kon tipeer as ‘n oor-ernstige analise van ‘n roman wat nie ernstig gelees wil wees nie, maar ek is bevrees só ‘n siening is nie heeltemal geldig nie. Mens sou kon sê Stander, ‘n navorsingsgenoot van die Universitet van Stellenbosch, is hiper-gevoelig vir die raakpunte wat Breytenbach se denkbeeldige universiteit Utopia met teenswoordige Stellenbosch het – maar dit is nie geldige teenkritiek nie. Feit is, Stander se resensie is een waarin sy haar argument sterk uiteensit, en met ‘n gevolgtrekking waaraan mens nie maklik kan torring nie. Waar ek die meegevoel ontwikkel, is by die slotsin. Baie resensente wens hulle kan ‘n goeie “put-down” skryf. Stander het.

Kosblik, saamgestel deur Nicole Jaeckel Strauss. Resensie: Johan van Zyl. (Boeke24) Op die hakke van Herman Lategan se resensie oor Kosblik lewer Johan van Zyl ‘n uitmuntende resensie oor dieselfde boek. Die boek lok sterk reaksies uit, wat miskien ‘n pluspunt is. Maar mens moet Van Zyl se resensie lees om ‘n behoorlike idee te kry van die groot plusse en die groot minusse van hierdie versameling. Ek kan nie met hom saamstem dat ‘n versameling kos-kunstighede ‘n geslags- of ouderdomsriglyn ook moet volg nie, maar wat die res betref, is dit ‘n besonder uitlokkende, goed geargumenteerde betoog. Van Zyl vind sekere leemtes (luck of the draw, sou samesteller Strauss seker kan teenpraat), maar in sy geheel is hierdie die soort resensie waarna die redakteurs van boekeblaaie hunker. Van Zyl reageer op die inhoud, hy analiseer die leemtes, hy het ‘n eie siening en smaak, hy prys die goeie hoedanighede. Hy sou net op een punt nog opmerkings kon bygevoeg het, naamlik oor die literêre vlak wat gehandhaaf word, of nie gehandhaaf word nie. Maar in sy geheel is dit ‘n bespreking wat koerantlesers sal laat regopsit, en dadelik op Twitter uitblaker dat hulle nou ‘n uitstekende resensie deur Johan van Zyl in die oggendkoerant gelees het. En vanaand, oor ‘n bier of glasie wyn sê “Hel, het jy gelees wat Johan van Zyl vandag in die koerant geskryf het ….” Puik joernalistiek.

Valsrivier, deur Dominique Botha. Resensie: Joan Hambidge. (Boeke24) Joan Hambidge peul uit haar gebruiklike gefragmenteerde resensiestyl, en skryf ‘n resensie wat al die nodige dinge doen. Sy is loftuitend, maar nie steurend só nie; as mens mooi nagaan, is sy eintlik konserwatief in haar skryfstyl, maar die regte woorde op die regte plekke, en sy slaag in haar doel. En die gedig wat sy uiteindelik aanhaal, is beeldskoon, soos sy sê.

‘n 101 Bakgat om te lewe en sterwe, deur RR Ryger. Resensie: Willem Kempen. (Boeke24) ‘n Resensie kan in baie rigtings beweeg, soos Willem Kempen s’n hier doen. Mens kan soek vir die soort inligting wat gewoonlik vir jou die snellers is vir die aankoop of nie van ‘n boek. Vir my het die groen liggie begin gloei toe hy Ryger se werk probeer tipeer: “Die resultaat is iewers tussen Triomf en American Psycho, met ’n bietjie Mickey Spillane vir die humor.” Vir ander lesers mag dít weer die teken wees om die boek te vermy, maar dit werk vir my.