.png)
Ons ontwaak in die lowergroen Desemberbos met die welluidende geroep in ons ore van somerbesoekers soos die bosveldvisvanger en die piet-my-vrou, ook die ou bekende kok-kok-kok van die bloukuifloerie, geheimsinnige lang fluit van die spookvoël en doe-doe-doe van die groenvlekduifie.
Al vlugtige glimpsie van hierdie ere-gevleueldes in Tarlehoet se bome sedert 26 Desember was die enkele verskyning kort voor skemer van die bloukuifloerie. Die skugter piet-my-vrou en spookvoël speel oustryk wegkruipertjie. Ook die bosveldvisvanger en die groenvlekduif raak weg in die blareweelde. Eersgenoemde se geroep werp darem gou vrugte af.
Met sy kenmerkende “trrp-trrr, trp-trrr” roep die bosveldvinger die reën, word hierlangs geglo. As die vleiloerie hoopvol inval, kan jy maar begin dophou hoe die wolkies opbou. Inderdaad. Weldra groei die wolkestapel in die weste. Dit word donkerder en donkerder. Die eerste druppels spat-spat geïsoleerd neer. Skaars twee minute later sak die grys gordyn. Dit sjor in die bos… honde en katte. Veraf rammel die donderweer, en die water begin voortjies maak in die dankbare grond.
Een van die somervreugdes van die bos tref ons binne 24 uur. Die kinders, Jacob en Thomas (nou al 7), dans op die swembad se rand voor Oupa se kamera met sambrele wyd oop. Die Canon klik, klik, klik – foto op foto (die swembadjie werk, terloops, oortyd, en die water spat van vroeg tot laat in boë soos die tweeling “splash”!).
Uiteindelik wys my reënmeter, verrassend, net 10 mm. Saam met die soliede 125 mm van voorheen in die maand voed die kort, harde bui egter die veld mildadig. Met die reuk van die nat bos in ons neuse en die gekwaak van ‘n opgewekte paddakoor as agtergrondmusiek, kry ons met die nat houtjies tog wel ‘n vuurtjie aan die gang vir ‘n skaaptjoppie of twee. Die sonnetjie breek net voor ete floutjies deur.
Toemaar, sal nie weer iets kwytraak oor my skeptiese Kaapse vriende wat so sidder vir die Laeveldse somerhitte nie. Hoe iemand koppig kan bly twyfel aan die bos as ‘n goeie somerbestemming word egter vir my elke jaar ‘n groter raaisel. Vrydag 30 Desember was dit lank grys bewolk. Oujaarsdag was die sonnetjie ook maar skamerig. Vir my en Tokkie was ons 45ste troudag bepaald nie naastenby so verwoed warm soos die ware Jakob op 31 Desember 1966 op Bultfontein in die goeie ou OVS nie.
Nuwejaarsdag het die kwik, soos dusver op ons kuier, nie verby die lae 30’s geskuif nie. Die kerk was binne so koel dat ons van sitplek verander het! Salige vakansieweer, veral as die braaivleisvuurtjie se rokie so regop boontoe trek.
Ons Wildtuin-uitstappies het nog minnerig opgelewer – darem, na vyf dae, al die Vyf Grotes. Gedenkwaardigste van hierdie waarnemings was ‘n maanhaar naby Skukuza. Hy het indrukwekkend vir ons staan en brul. Die luiperd was eintlik maar net ‘n bondel kolle in ‘n maroela op die rivierpad.
Donderdag was “reierdag” by Lake Panic: reuse-reiers, ‘n wit reier, ‘n groenrug-reier en ‘n ralreier, die bleke. ‘n Reuse-visvanger en vyf bont visvangers in ‘n boom, asook die gewone aanbod van grootlangtone, riethane en bontkiewiete het die koffietjie daar goed laat afgaan. Die res van die dag was bokkiedag. Die nuwe oes van oulike rooibokkies is nou so ses weke oud … windmaker-spelerig.
“Duisend Dae” het sy verskyning op die Parkwinkels se boekrakke gemaak. Altyd lekker om daar tussen al die natuurboeke te gaan poseer met ‘n eie bos-produk.
André du Plessis van Jakkalsbessie 129 het vir my ‘n boks boeke uit die Kaap saamgebring. Toe ek dit gaan haal, deel hy my mee: “Die bobbejane was agter jou boeke aan.” Ek dag hy grap. “Bewys ten minste hulle is bobbejane met goeie smaak,” waag ek ‘n kwinkslag.
Dit is egter geen grap nie. Die bobbejane was in sy huis en het die boks bygedam. Twee faktore was in die boks se guns: Tokkie speel nie as sy iets verpak nie, en die openinge in André se Trellidor is te klein vir die grootmenere met die slagtande wat kan skade aanrig. Net die een hoekie van my boks is weggeknibbel en die boeke self is ongeskonde. Verligting.