.png)
Onder die verrassend baie Ridders van die Ysterperd wat ek ken, tel nou twee 70-plussers met kragtige Honda Gold Wings in hul motorhuise.
Nuut in die orde van motorfiets-entoesiaste is Jacko Maree van Melkbosstrand. Die oud-L.V. vir Kliprivier is nie net 70 nie, maar al verby 75. Dat hy blom oor sy indrukwekkende glimswarte, spiksplinternuwe Gold Wing is egter gewis.
Hy voeg hom by Johan van Wyk, ook stewig verby die 70, gerekende rubriek- en artikelskrywer met die glimlag in sy rekenaar. Johan ry al jare sy Gold Wing, was al op solo-reise op ver paaie, en soms met Mammie (Zandra) agterop met gedenkwaardige vakansies. Hy pak gereeld groep-uitstappies aan saam met oud-kollegas en andere wie se name omtrent almal in Tobie Wiese se “Bikeboek” opduik. Soos die internasionale naam in spanningsverhale Deon Meyer. Van hulle was verskeie ook al gaste in my huis.
Een van Johan se beroemde motorfietsuitsprake is opgeteken in “Praat-praat in Tamatiestraat”, my humorboekie (Griffel, 2010). Sy eksotiese, avontuurlike na-doodse ambisie is naamlik dat sy asse uit ‘n valhelm in die Karoo (of is dit Bainskloof?) geskud word terwyl die Harley-Davidsons, BMW’s, Hondas, Kawasaki’s en wat nog volspoed bly voortdreun, en Nat King Cole sing: “There goes my everything”.
Op die saamgestelde foto is Jacko en sy trots in sy motorhuis in Atlantic Beach-gholflandgoed, Melkbos. Die Man en sy Motorfiets. Jammer ek het nie ook so ‘n foto van die “Oom” van Stop van Myne nie. Die gholflandgoed Greenways in die die Strand is ‘n bietjie ver vir my langlens.
Jacko meen vermelding in hierdie spasie is ietwat prematuur, want op die oomblik is hy nog hard aan die oefen om al die kontroles en dinge outomaties, uit refleks, te gebruik. Op die oomblik verg dit nog konsentrasie. Hy oefen op ‘n kleiner fiets op Atlantic Beach se strate met al die hobbels (vir gholfkarretjies) en sirkels. En sê nou hy maak dit nie?
Daardie bose gedagte verwerp hy egter self vinnig. Nee, hy wil en hy moet … al is hy uit sy rugbydae as heelagter vir Maties se eerste en tweede spanne in die 50’s al gebrandmerk as ‘n versigtige ou wat nie onnodig, soos die kommentators dit stel, sy lyf op die spel plaas nie.
Die gogga het Jacko gebyt ná die dood van sy geliefde Barbi twee maande gelede. Hy is na ‘n instrukteur en was, soos verwag kan word, die oudste in sy klas. Die vorige oudste, het die instrukteur hom meegedeel, was 72. “Op 75 is die meeste motorfietsryers se aftree-ouderdom,” het die instrukteur meewarig bygevoeg.
Saam met Jacko in die klas was ‘n bloedjong dametjie met ‘n parmantige wippie in haar stap en vol sêgoed, asook ‘n jeugdige abandonering van inhibisies. Toe hulle die eerste keer, ná ‘n paar kort instruksies, die opdrag kry “fietse toe” neem sy die gryse Jacko in haar vertroue: “Fok, Oom, nou gaan ons ons gatte sien!”
Die een en ander in Jacko se intieme familie- en vriendekring is nie so vreeslik ingenome met sy nuwe gier nie. Van hulle vrees daardie meisie se woorde kan dalk op die ou einde van die dag (ekskuus, Naas) profeties uitdraai. Tot dusver is al wat Jacko egter sien, visioene van romantiese reise en nuwe ontdekkings terwyl die wind om sy valhelm swiep. Laat waai, Meraai!