.png)
Slagoffertjie by sy mamma
Verskoon tog maar as hierdie Sabieparkse kroniekskrywer vandag ietwat mistroostig klink. Hy verwerk maar swaar die jongste roofdier-ongeval in ons eie paradysie hier aan die soom van die Sabierivier: ‘n kameelperdjie van ‘n maand en iets.
Net ‘n stukkie vel is gevind. Die outjie het waarskynlik luiperdkos geword. Later sou hongerige hiënas wel vinnig kom “opruim” het. Luiperds is die laaste ruk buitengewoon aktief hier rond. Hiënas is onheilspellend volop.
Dat die uwe hom die dood van die diertjie so aantrek, kan vir sommige oordrewe klink. Die meeste wilde diere kom tog wel vroeër of later gewelddadig om, sou hulle kon redeneer. As jy ‘n dier is wat in die veld moet probeer oorleef, word jy die een of ander tyd deur roofdiere gevang, verskeur of opgevreet. Dis mos die wet van die natuur. Of wrede stropers kom jou by …
Twee dinge maak die kameelperdjie-ongeval vir my taamlik emosioneel. Vir eers het hierdie enetjie pas ‘n week of twee tevore uit leeukake ontsnap. Sy ma het haar stert verloor in haar onverskrokke verdediging van haar knopknie-kleinding teen vyf indringers uit die Wildtuin, ons oostelike buurman. Wie kon dink ‘n ander aanvaller of aanvallers sou so gou kom slaag waar die leeus misluk het?
Ten tweede is nou net drie skamele kameelperde in Sabiepark oor. Toe ons in 1998 ingetrek het, was die langnekbevolking 36. Jy kon skaars iewers in die park beweeg sonder om ‘n tros aristokratiese nekke bo die bome te sien uittroon.
Uitdunning weens ekologiese redes het wel wee keer voorgekom, maar sommer baie vangste het plaasgevind. Allerlei ander teenspoede het getref. Een het in ‘n rioolput getrap en in daardie onwelriekende grafkelder vasgekerker bly sit totdat die krokodille uit die Sabie opgedaag het. Een patriarg, ook nie meer so rats nie, het op ‘n rots gegly en sy nek gebreek. ‘n Ongelukkige is deur kragdrade doodgeskok.
Jong kameelperdjies is deur die jare as ‘n maklike maaltyd geteiken. In 1999 het vyf vorige leeubesoekers ‘n outjie platgetrek wat Tokkie pas afgeneem het. Die oulike diertjie poseer soos wafferse modelletjie, met die naelstringetjie wat nog onder die pensie hang. Die foto pryk in ons woonkamer. Daarop het ek net een word geskryf: Leeukos.
Daardie eersgeborene in ons Sabiepark-era was seker nie die eerste klein kameelperdjie wat al in Sabiepark gevang is nie en die jongste slagoffertjie sal seker ook nie die laaste wees nie. Ons weet onder meer van twee wat deur ‘n vorige parkhoof, Gerrie van Niekerk, name gegee is, Lulu en Spikes. Nog ‘n baba wat roofdiere (waarskynlik hiënas) ten prooi geval het, is een waarvan ons Kaapse kinders en kleinkinders die hele skouspelagtige geboorte in 2011 dopgehou het: vandat die voete te voorskyn gekom het totdat die hele lyfie drie meter na benede gestort het.
In die agteruitboerdery aan die kameelperdfront staan nog een faktor uit. Dit is die raaisel van die 12 vermiste kameelperde – iets waaroor van ons ouer eienaars steeds hope onbeantwoorde vrae het. Dit het in 1998 gebeur. Terwyl die helikopters besig was om in die eerste uitdunning 12 na die vanghokke aan te keer, het ‘n bykomende 12 geheimsinnig verdwyn. Spoorloos. Soos wanneer ‘n kulkunstenaar sy towerstaffie swaai. Poef ….
Die destydse parkhoof, David Zeller, kon nie lig werp nie, buiten waag dat hulle dalk oor die rivier kon gestap het Kruger toe – wat werklik uiters vreemde gedrag sou wees.
Hoe ook al, van 36 het ons kameelperde oornag gekrimp tot 12. In ‘n stadium het daardie 12 nege geword. Toe stoot drie geboortes die getal darem terug op tot 12.
In Augustus 2014 loop, helaas, net drie in Sabiepark rond. Jy is skaars van hul teenwoordigheid bewus. Twee van die bittereinders het ‘n rukkie gelede met lang hale oor my werf kom stap. Ek het hulle so agterna gekyk toe hulle die bos in verdwyn. Dis toe dat die mistroostigheid oor die gevalle kleintjie my van nuuts af pak – en ‘n lawwe hersenskim my te binne skiet. Ek sien in my geestesoog hoe 12 kameelperde meteens in formasie deur die Sabie aangewaad kom Sabiepark toe …