top of page

Post-vrou-matiese stres

Uitmelkbos

Dis nou al ‘n rukkie sedert Kate Middleton die baba gehad het. Ons het al die foto’s gesien, die gesprekke gevolg waar mense haar lof besing of haar kritiseer omdat sy haar magie so vinnig na die bevalling aan die wêreld vertoon het.

Die skrywer van die stuk aanvaar uiteindelik hoe haar lyf nou lyk. Nadat sy verwilderd gevoel en saam met haar oudste kind gewroeg het omdat sy nou anders lyk nadat sy ‘n baba gehad het, voel sy fantasties. Ek weet nie of hierdie euforie almal van ons beskore is, post-bevalling, nie. Maar ek weet ook nie of hierdie uitkoms wat sy beskryf iets is wat sy voel en of dit iets is waarna sy streef nie.

Dis wel nie net weens kinders dat mens se lyf verander nie, daar is ook ander redes. Mens kan ook die aard en manier van werk blameer. Sit-sit so. Die kombinasie van kinders en werk veroorsaak dat daar nie tyd is om na werk aktief wees nie. Dis maklik om net één ding te blameer.

Vrouedag is verby.

Agtien jaar gelede, Vrouedag 1995, was ek twintig en tweedejaar op universiteit. Wat ek van daardie betrokke dag onthou? Ek kon halfprys gaan fliek omdat ek ‘n vrou was. Ek onthou ook van daardie tydperk en daardie spesifieke dag: ek was betrokke by ‘n baie aantreklike man wat ek voor my siel geweet het nie aan my getrou was nie.

Skielik voel dit vir my baie simbolies.

Dis wat Vrouedag vir baie vroue in hierdie land beteken, of hoe? ‘n Suigstokkie van die staat – iets soos om halfprys te gaan fliek, of ‘n advertensie op die televisie met vroulike TV-aanbieders wat verbyskuif. Terselfdertyd is daar die wete dat hulle jou eintlik agter jou rug verkul. Met ander mans. Dan is daar vroue wat ook hierdie situasies aanhelp. Hoe is vroue self hiervoor verantwoordelik? Deur dalk saam met ‘n man in ‘n magsposisie te slaap om hoër op die beroepsleer te kan klim?

Vrouedag, dink ek, beteken nie vir baie vroue in die land juis iets anders as ander dae nie. Dis darem ‘n vakansiedag.

Dalk is dit die ampstitel van die minister van vroue, kinders en gestremdes wat my afsit. Kinders word groot, sommige gestremdes kan operasies of arbeidsterapie ondergaan en hul toestand verbeter. Maar vroue? Sorrie, Pop. Jy sit nou maar lewenslank hiermee. Wat ‘n hopelose situasie.

En so is Vrouedag verby, en ons almal sit nog steeds met al ons gewig en bagasie wat ons met ons saamdra, party van ons omdat ons babas gehad het. Gaan ons dit kan afskud, of gaan ons smul aan nog ‘n paar lekkertjies van die staat? Want wie se verantwoordelikheid is dit uiteindelik om, nadat sy gesê het die samelewing verwag van my om beter te lyk nadat ek ‘n kind gehad het, iets daaromtrent te doen?

Ten minste leer die dogtertjie in Madam & Eve iets positiefs uit Vrouedag …

Share this:

2 views

Recent Posts

See All

Probleme probleme

Die hoop het toe nie beskaam nie. Rapport het afgelope Sondag vorendag gekom met ’n noemenswaardige resensie – Trisa Hugo se skrywe oor...

SKOONHEID SONDER SKROOMHEID

Op bladsy drie van Die Burger vanoggend verskyn o.m. berigte oor die Mej. Wệreldwedstryd waarin Shudu Musida SA se kroon dra, en ‘n...

Comments


© 2022 LitNet. Alle regte voorbehou | All rights reserved

bottom of page