PILLE-PENARIES

Twee klein slaappilletjies – een blouerig en een wit – gee my nagmerries. Die uitwerking van albei was geweldig. Ek onthou hulle dag en datum. Nommer een was al dertig jaar gelede, nommer twee sommer net die naweek.

My eerste pil-penarie had te make met my terugverhuising van Johannesburg na Bloemfontein in 1980. Verhuising is selde pynloos. Hierdie een is versuur deur ‘n taamlike gesukkel om in die Vrystaat ‘n huis na behoefte teen die regte prys te kry. Dit en ‘n hand vol ander trek-bekommernisse het geruime tyd die slaap heeltemal uit my gestel gedryf.

Na een van my laaste aande in Beeld se nagredakteurstoel, op 31 Mei, drink ek met my tuiskoms in die vroeë oggendure ‘n potente slaapppil . Net diep in droomland, lui die telefoon: Sasol brand na ‘n terreur-aanval!

Ek is met my benewelde liggaaam uit die bed, via ‘n yskoue stort, tot agter die stuurwiel van my silwer Audi en die 22 kilometer terug kantoor toe om gaap-gaap ‘n spesiale uitgawe te gaan uitgee. (Sy datum is 1 Junie 1980 – indrukwekkende voorblad, dink ek.)

Die twee bekers vol supersterk koffie wat Tokkie my tuis ingejaag het, het seker ook gehelp om my op my voete te hou, maar dit was maar ‘n stryd. As my kollegas egter iets agtergekom het aan die nagredakteur se reaksies het hulle dit hoflik verswyg.

Dieselfde hoflikheid het Tokkie nie aan die dag gelê nie toe ek Saterdagaand 12 Februarie 2011 na een glasie witwyn begin skeeftrap soos ‘n kreef. “Wat’s fout met jou?” wou sy streng weet.

Na ‘n tweede wyntjie was ek behoorlik hoenderkop, met al die nare simptome van iemand wat hoog in die takke is: waggelstap, dom tong en wat nog. Die ete saam met vriende van Langebaan, Ben en Rina, is vervroeg en vinnig agter die rug gekry. Die uwe is dadelik bed toe.

In die badkamer word die rede vir die ineenstorting toe ontdek – ‘n slaappilletjie wat weens ‘n dubbele verwarring (eers met vriendin Rina se voor-ete-pilletjies en daarna met my eie) plus ‘n dosis gebrekkige konsentrasie – hoogs prematuur gedrink is terwyl die son nog hoog sit.

Die simptome was maar ‘n verleentheid, maar toe ek die Sondagoggend ontwaak, was dit perdfris en vars soos ‘n madeliefie. Moet darem sê almal was verlig nadat die diagnose vir die vreemde gedrag eers bekend geraak het – nie die minste nie die slagoffer self.