Om weg te skram

Ek smag so om ook my eiertjies te lê, maar daar het nog weinig vanjaar gebeur om oor te kraai, nè? Net Charl-Pierre Naudé se gedugte manifes van 3 Februarie op Netwerk24. Heerlik! Weet net nie hoekom hy so skiet in die vlaktes van wasigheid in nie. Wie is die sondaars, wie die swyne? En Deborah Steinmair se tref-en-trap gedoente oor Buys! Asem skep, Sannie, hierdie pastoor gaan ons verdrink!

Maar omgordel die lendene, laat die kroniek weer hervat:

Innie Shadows, deur Olivia M. Coetzee. Resensent: Nathan Trantaal. (Rappoort Boeke) Lekker woelig, die mense by Rapport. As ’n boek in Kaaps is, word dit in Kaaps geresenseer. Maar as mens eers in die swing of things is, is dit maklik. En sien jy raak dat Nathan Trantaal kortpaaie vat en nie altyd by die regte bestemming uitkom nie. Geneig om die storie oor te vertel, gedresseer as aweregse kritiek. Maar dit is meestal, om sy parlance te gebruik, sweeping statements, soos die een oor lykskouings. Vanwaar? Daar is nie noodwendig na elke moord en selfdood ’n lykskouing nie. Nie in Suid-Afrika nie. En om lekker wild tande te wys en te sê die boek se redakteur was swak en die skrywer moes nog een hoofstuk bygeskryf het, is om weg te skram van die taak van die resensent: Om te sê presies wat verkeerd is met ’n boek, as jy iets verkeerds vind. Wat ontbreek in die roman dat dit nog ’n ekstra hoofstuk nodig het? Alles in ag genome ’n bedrieglik oppervlakkige resensie.