Om van te glimlag

J.B. Roux skryf oor Van skoolbank tot bordeelbed, deur Jaco Hough-Coetzee en Elanie Kruger. (Boeke24) Spreek J.B. Roux teen die einde: “’n Moontlike beswaar is die gr. 4-Afrikaans waarin die boek geskryf is.” Hoekom is dit so ’n aardige sin? Omdat dit verklap dat Roux bang is om kritiek uit te spreek teen die boek? Of omdat Roux dit gebruik as hewel vir ’n slotsin van lui en lui? As hy nie “moontlik” gebruik het nie, sou ek nie agterdogtig geword het nie. Snaaks hoe een woord ’n resensie se ewewig kan versteur.

Marius Crous resenseer drie titels van Mellet Moll: Heilige meetkunde; Swanesange; en Nalewe. (Boeke24) Gee Marius Crous dit ter ere dat hy lankmoedig is, en dat hy nie Mellet Moll se digkuns-debuut as pseudo-digkuns gekategoriseer het en aanbeweeg het na iets minder pretensieus nie. Crous staan by talle dinge stil, maar uiteindelik besluit hy dat ’n bietjie meer selfkritiek aan die kant van die digter baie welkom sou gewees het. Had hy meer aangehaal uit die bundel, soos Joan Hambidge die vorige week in ’n resensie gedoen het, sou dit moontlik nie nodig gewees het om so netjies te formuleer aan sy uitsprake nie. En tog, dink ek sy besluit om te bespreek eerder as om te illustreer was die korrekte een. Dit is regverdig teenoor die digter en sy uitgewer, wat sekerlik groot verwagtings van die drie bundels koester – groot genoeg om die drie gelyktydig te publiseer. En dit gee hom die kans om besinnend na sy slotsom op te bou.

Herman Lategan resenseer Pruimtwak & skaduboksers, deur Danie Marais. (Boeke24) Danie Marais glimlag seker breër as gewoonlik ná hy hierdie resensie gelees het. Tussen al die versigtigheid op die boekeblad klim Herman Lategan in en lewer een van daardie besprekings wat mens graag weer en weer wil lees. Marais se onderwerpe kom uit die verste hoeke van die kulturele uitspansel; Lategan geniet almal en besef dan dat daar een uitskieter in die ryke veelvoud van essays is, naamlik die denkbeeldige onderhoud met Peter Blum. Lategan se formulerings is oudergewoonte flink en fleurig. My gunsteling: “As jy hom sien, is sy glimlag soos ’n wegholveldbrand. Hy is so opgeruimd ek het al oorweeg om klasse by hom te loop.” Voer dié resensent met nuwe publikasies, meneer die boekeredakteur!

Marié Heese resenseer Verlore in stof, gegrond op die skilderyereeks deur John Meyer, deur Amanda Botha. (Boeke24) Dit is ’n sonderlinge gebeurtenis dat ’n skrywer gevra word om ’n boek te skep om ’n reeks van vyftien skilderye van John Meyer toe te lig; Amanda Botha het dié opdrag gekry en ’n boek geskep wat Marié Heese in alle opsigte laat voel dat dit die leser ryklik beloon. Daar is afbeeldings van die vyftien skilderye in die boek – wat die opskrif by die resensie ietwat misleidend maak. Ek voel ook dat vir’n bespreking soos hierdie dit amper verpligtend is om ten minste een van die skilderye af te druk by die resensie, sodat die leser geen twyfel kan hê van die kaliber werk wat hier ter sprake is nie.