.png)
As ‘n ervare veteraan op die gebied van ophou rook, wil ek met Oumatjie Zuma saamstem dat dit ‘n maklike ding is. Mastig, ek het dit persoonlik hoeveel keer reggekry!
‘n Keer wat ek in ‘n ophoufase was, is ek in 1990 via Londen na Rusland op besoek. Kollega Tertius Myburgh van die Sunday Times gee my die wenk dat ‘n mens ‘n hardekwas Rus se gesindheid maklik met ‘n pakkie Marlboro positief kan swaai. Ek vertrek toe uit Bloem met ‘n karton Marlboros in my koffer.
Tydens my oorslaap in Londen gaan kuier ek ‘n aand by ds. Henno Cronje. Hy haal ‘n vergete pakkie uit ‘n laai en ons steek oor ‘n Engelse bier of wat ‘n paar entjies aan.
Volgende oggend staan ek op met daardie hond-in-die-mond-gevoel. Net ‘n sigaret kan red. Wel in my koffer onder die kooi is ‘n hele karton. ‘n Sielestryd soos min ontvlam. Sal ek toegee of sal ek verbete my belofte aan gade Tokkie probeer gestand doen?
Seker ‘n halfuur lank staan ek verskeurd. Toe borsel ek my tande ‘n tweede keer en gaan eet brekfis. Die Marlboros is saam Moskou toe. Tertius se wenk het gewerk soos ‘n bom.
Maklik om op te hou? Doodmaklik, Oumatjie Zuma. Vra ou Hennie, hy weet.
Van rook gepraat. In Bloemfontein was in die 80’s ‘n dr. Hiemstra wat oor die stad se gesondheid moes waak. Een of ander gesagsamp by die munisipaliteit beklee.
Soos Oumatjie Zuma was sy nie lief vir sigarette nie. Sy skryf toe aan Die Volksblad ‘n brief waarin sy drie van die stad se grootste rook-rampokkers by die naam noem: Louis Botha, administrateur, Barnie Human, motormagnaat, en Hennie van Deventer, redakteur van Die Volksblad.
My kollega by die brieweblad het gewonder of hy so ‘n sensitiewe briefie moet plaas of liewer nie,
Ek het nie lank gedink nie. Vir my ‘n Rembrandt van Rijn opgesteek en toe ek die eerste wolkie rook in die lug blaas, spreek ek die oorwoe oordeel uit: sit hom in.
Sy is uit vele oorde gelukgewens. Ook uit my eie huis. Ek het my egter nie deur die “misipaal” (Johan van Wyk se woord) laat voorskryf nie! Ook nie Louis of Oom Barnie nie.