.png)
Ek het nie vergeet hoe ek in Junie my op die Onder Sabie-teerpad in ‘n trop aanmarsjerende olifante vasgery het nie. Dit was keel-toetrek-oomblikke. Op die smaller, stiller, beboster S3 kon-gondpad so iets baie erger wees.
Moes immers al voorheen daar ver ente agteruit ry of die versneller wegtrap dat die gruis spat, maar dan was dit telkens darem net een ou bul se moedswilligheid.
Op pad terug kry ons die groot trop toe wel. Gelukkig egter geen bedreigende situasie nie. Die meeste is op ‘n fluks drafstap voor ons verby oor die pad rivier toe. In die tru-spieëltjie kon ek sien ook agter ons is ‘n paar oor die pad.
In ons boshuis Tarlehoet is vele herinneringe aan olifant-ervarings. Teen die mure hang minstens vier groot prenterame met foto’s. In die boekrak is, buiten my Mayafudiboeke, ook ‘n bundeltjie oor ons eerste dekade in Sabiepark, wat in 2007 ten einde geloop het. Die titel is “Olifante Onbeperk”.
Inderdaad!
Nooit, nooit in al die jare is ‘n vakansie dermate deur olifante oorheers soos hierdie nege weke in die winter van 2013 nie. In “Solly se boekie” by die ingang van die piekniekplek – Solly is die opsigter daar – was in hierdie tyd 15 inskrywings van 10 olifante of meer. Lyk soos die telkaart van ‘n stewige kolfbeurt: 40, 40, 30, 20 ….
En nie almal teken hul waarnemings getrou aan nie.
Onder die olifant-toeskouers was Frank en Wendy, twee Australiërs wat in Sabiepark gekuier het – tog nie “Australianers nie, asseblief! – en ‘n Britse vrou wat net die vorige nag uit Londen ingevlieg het. Daardie selfde middag word haar droom toe bewaarheid om olifante in lewende lywe te sien.
Frank en Wendy gaan nog wyd reis in Suid-Afrika, onder meer ook na die Addo-olifantpark. Ek kon hulle been trek dat hulle besmoontlik in Addo minder olifante gaan sien as in Sabiepark. Hoop darem nie so nie, maar ‘n trop van 40 sien ‘n mens nie elke dag nie … nêrens nie.
Nie net die olifant-verkeer hierdie vakansie was uitsonderlik druk nie. Minstens ses buffeltroppe van 100 of meer het kom water drink. Gistermiddag het sowat 200 (party Sabieparkers meen 300) lank in en langs die Sabierivier gekuier. Indrukwekkend.
Twee renosters het, aldus “Solly se boek”, kom water drink. Die Van D’s het dit nie gesien nie.
Die ou groot luiperd, die “Baas”, is verskeie kere gesien; een keer toe hy ‘n impala plat trek. Ook vir hom het ons telkens misgeloop. Een keer net-net maar wel tog. Ons soek nog ‘n luiperd in die volgende paar dae, anders gaan ons huis toe sonder die Vyf Grotes op ons kerfstok! Die kleinkinders sal dit kwalik glo.
Oor die “Baas” is die nuus dat hy in die Wildtuin verdoof is toe hy ‘n wyfie se prooi probeer vaslê. Sy nekband is verwyder omdat die sender nie meer sy doel gedien het nie. Diegene wat gevrees het dat die band ongemaklik styf begin raak het, kan dus weer asem haal.
En leeus? Elders ‘n paar raakgeloop ja, maar weet nie van enige besoeke hierdie vakansie aan die piekniekplek nie, hoewel leeus twee aande taamlik naby gebrul het as ek my nie misgis het nie.