Nie heeltemal goed genoeg

Rooi Jan Alleman, deur Francois Loots. Resensie: Gert van der Westhuizen. (Boeke24) Die idee agter hierdie boek is intrigerend genoeg om mens nader te lok: ‘n poging om die gees en gedagtesfeer van Bram Fischer en sy kamerade oop te skryf. Gert van der Westhuizen het diep onder die indruk daarvan gekom, en volgens sy resensie het die lees van die boek hom ontroer en laat nadink oor die Suid-Afrikaanse geskiedenis. Dit is ook duidelik dat hy nog nie werklik die boek uitgeput het met sy analise daarvan nie, en die melodramatiese inslag wat sy resensie soms neem, laat mens terugdeins en wonder hoe opreg die belewing is. Kyk gerus na die vyf paragrawe wat gekonstrueer is rondom die begrip “‘n mens” teen die einde van die resensie. En sekerlik is Van der Westhuizen se analise in die geheel gebrekkig weens die totale veronagsaming van die enorme verwysingsruim wat opgesluit lê in die woord “Alleman”. Die klokkies het nie vir die resensent gelui toe hy die naam sien nie, nog minder toe die roman drie reisgenote vir Fischer introduseer nie. As mens jou ressensie begin met ‘n opmerking oor die letterkunde, en dié kunsvorm as invalshoek kies, móét jy tog sekerlik ook die verband kan trek tussen “Alleman” en die gevierde Nederlandse moraliteitspel Elckerlijc (circa 1470) of die Engelse variant Everyman, of Duitse variant Jedermann. Fischer se drie reisgenote kan ook weer slaan op die reisgenote wat Elckerlijc of Everyman in die middeleeuse voorganger soek en afwys. Uiteindelik dus ‘n ontoereikende resensie.

In die skadu van soveel bome, deur Hennie Nortjé. Resensie: Charl-Pierre Naudé (Boeke24) Dis makliker om resensies oor digbundels te lees as wat dit is om met die bundels self slaags te raak. Voel dan ‘n bietjie simpatie met die digter wat oor ‘n ander digter se werk moet skryf. Charl-Pierre Naudé behandel Hennie Nortjé se In die skadu van soveel bome met paslike nonchalance. Maar omdat dit makliker is om resensies oor digbundels te lees, word dit gou duidelik uit sy resensie dat hy dit baie geniet het, dat hy meer as heelwat van Nortjé se digterlike vaardigheid dink, en die bundel as ‘n kosbare kleinnood beskou. My woorde, nie syne nie. Dit is, alles in ag genome, ‘n digter wat die resensie skryf.

Duiwelsasem, deur Karin Roodt. Resensie: Fransi Phillips (Boeke24) Die versoeking is groot om lank en snedig oor hierdie resensie te skryf, maar dit is nie die moeite werd nie. Fransi Phillips gee ‘n opsomming van die verhaal van Duiwelsasem, dui dan aan dat alles goed eindig, en prys die skrywer. Watse rede bly daar oor om die boek te lees? Ons weet mos nou wat gebeur. Fransi Phillips moet ernstig daaroor besin of sy hoegenaamd resensies moet skryf.

Die koekieboek, deur Maritza Breitenbach. Resensie: Marius Crous (LitNet) Ek wonder hoe groot die versoeking vir Marius Crous was om hierdie resensie op “frappante” manier aan te pak, soos hy dit op ‘n plek stel. Gelukkig het hy nie, al sou mens die resensie plek-plek ‘n deadpan-resensie kon noem. Te oordeel aan die inhoud van sy eie digbundel Vol draadwerk sou ek nie gedink het hy het veel vat aan koekies nie, maar Crous skryf oor Die koekieboek met insig, humor en respek. Daar slaan selfs bewondering deur vir die outeur, Maritza Breitenbach, en die manier waarop sy haar onderwerp benader het. In baie opsigte is hierdie ‘n onverbeterlike resensie. Ek kan nie wag om te sien wat Rapport en Boeke24 se resensente van Die koekieboek gaan maak nie! (Belangeverklaring: Ek is dikwels ‘n klant by Maritza Breitenbach se haarsalon op Stellenbosch.)