.png)
Drie vlakvarkies stap doodluiters gister, eergister, wanneer by die deur van Sabiepark se piekniekplek in en kry in gelid koers rivier toe op ‘n dolle vlug na daardie soort vryheid wat die groter ruimtes van die Kruger-wildtuin vir vryheidsliewende vlakvarkies bied.
‘n Kommosie het losgebars soos laas met die besoek van Langtand die olifant. Vir ‘n oomblik het SOS Vlakvark alles oorheers – ook die tjopppies op die vure en die koue witwyn in die glasies. Geen siel was onaangeroer nie.
Die dinamiek van hierdie storie sal, glo ek, die beste verstaan word binne die konteks van Sabiepark se Wildsensus wat juis Saterdag weer by die jaarvergadering in ‘n groen markeetent langs die kabbelende rivier onder die loep kom.
Die getalle vir spesie tot spesie van 1996 af word in kolomme aangedui. Wat vlakvarke betref, is dit maar ‘n droewige prentjie: 7,8,13,7,3 7,6,2,1,2,7,1,0. Die ongeluk is dat vlakvarkvleis klaarblyklik ‘n besonderse delikatesse is vir luiperds, hiënas en ‘n sekere garde ongesofistikeerde stropers wat maar altyd op soek is na ietsie vir die pot.
Daarby word die statistieke nadelig beïnvloed deur waaghalsige ontsnappingstoertjies soos hierbo, wat gewoonlik net sake vir honger luiperds, hiënas en stropers vergemaklik. Enkeles het al roekelose motorryers ten prooi geval, wat natuurlik die vraag laat ontstaan wie die ware varke is – die padvarke of die vlakvarke?
Nietemin, die krimpende getalle van hul “tannemanne” is vir Sabieparkers ‘n teer saak. Ondanks ‘n minder vleiende vertoning met hul robuuste voorkoms – lang snoete, knopvratte, tranerige ogies, grys bakkebaarde en plat bekke – wen hul gesindheid van beleefde dankbaarheid vir ‘n stukkie kos en welmenende belangstelling in die doen en late van die spesie homo sapiens vir hulle vele harte.
As so ‘n “geestige bees” (soos ‘n besoekende Hollander ‘n vlakvark getipeer het) vroetel-vroetel by jou huis opdaag, is dit rede tot opgeruimdheid en as hulle lank wegbly, skep dit ‘n gemis.
Goeie nuus dus toe Sabpark ‘n nuwe besending van agt by Sanparke bekom, en die bekende regop stertjies soos antennas skielik weer deur die park beweeg. Binne 24 uur was twee weg: een deur die skokdraad na ‘n gewisse dood om menslike honger te stil, een opgevreet deur ‘n luiperd of hiëna. In ons huisgesin heers oor daardie feit nie eenstemmigheid nie. Een moes twee keer met ‘n net in die teerpad gaan vang word.
Verstaan dus ‘n sekere lugtigheid by Sabieparkers oor al die gevare wat hul klein vlakvarkbevolking moet trotseer voordat hulle hopelik kan begin konsentreet op die taak om ‘n nageslag te verwek.
Dit is teen daardie agtergrond dat eers ene (‘n verkenner?) om die deur van die piekniekplek loer , nog twee kort daarna volg, die drie ore plat trek rivier se kant toe en Solly Sibuye, die hoeder van die piekniekplek, hulle met krete van swaaiende arms agternasit.
Om nog drie nuwe vlakvarke te verloor, sou ‘n geval wees van ‘n verlies “too ghastly to contemplate’, soos Oom John Vorster dit treffrend sou gestel het.
Solly se verskyning in die vlieënde gedaante van ‘n vlakvark-redder laat die omvang die dreigende vark-fiasko dadelik by almal insink. Voordat jy kon sê “tanneman” is alma orent, opvoustoele in die hand soos handwapens om ‘n gevaarlike vyand af te weer. Hulle storm op die voortvlugtende vlakrvarke af wat so ‘n oormag klaarblyklik nie te wagte was nie.
Met ‘n swierige swenk is hulle terug hek toe – na hul nuwe tuiste Sabiepark. Braai-aktiwiteite kon met groot verligting voortgesit word.
Vanoggend se opwinding by die piekniekplek was die vlugtige verskyning van ‘n luiperd. HvD se verkyker was absent en met die blote oog was ek onseker of dit ‘n luiperd se kop of ‘n klip was waarna ek tuur. Op die skerm van iemand wat minute vroeër op die toneel was, is egter onmiskenbaar ‘n fiere luiperkop tussen die bene van ‘n weiende olifant deur.
Volmaan (7 Julie) was so aangrypend soos altyd en ja, ek het ‘n heildronk op die tydskrif Sarie se 60ste gedrink. Trouens, meer as een.