‘n Reus van ‘n resensie

Ná Henning Snyman se resensie van Lien Botha se Wonderboom (LitNet) kan daar geen twyfel meer wees dat dié literêre webwerf ’n integrerende deel geword het van die Afrikaanse boekebedryf nie. Dit is ’n reus van ’n resensie, onbelemmer deur die beperkinge wat ruimte en teikengehoor aan die koerantresensent opdwing.

Dewald Koen se bespreking vir Boeke24 was nie sonder verdienste nie. Ek het dit trouens hoog getakseer, doen dit steeds. Maar hy raak net aan die dinge wat Henning Snyman so dramaties en uitvoerig uitpak in sy resensie-essay.

Die belangrikste is natuurlik wanneer mens die webblad oopmaak, en hier staar Anna M. Louw se Vos jou in die oë. En dit flits deur jou gedagtes – Magriet in Wonderboom se van is Vos. Natuurlik – daar is ’n konneksie.

Dán gee jy oor aan Henning Snyman, en  al lesende vou daar nog meer elemente van Wonderboom oop, dinge wat met die lees miskien ’n vae kropgevoel uitgelok het, maar geen sekere wete nie.

Hy trek die Bybel nader, en Etienne Leroux se Onse Hymie. Die reis deur die Karoo val netjieser in plek. Só, met die uitpak van sy analise, besef mens dat Snyman waarskynlik later verder sal kan/wil aanvul – Anna M. Louw se Vos lei op sy beurt na Faust, wat sekerlik strenger onder die loep geneem kan word in die kyk na Magriet se stroping.

Wag, ek’s effens in vervoering. Terug na die koerante.

Die interessantse resensie onder die naweek se oes, is Jacques Myburgh s’n oor Dana Snyman se In die blou kamp. Net Myburgh se afsluiting verraai sy relatiewe gebrek an ervaring, effe studentikoos. Andersins kry hy reg om van die treffendste oomblike in Snyman se versameling Facebook-aandenkings te gebruik sonder om sy spoed en argument te verloor. Kyk gerus hoe benut hy Ollie Viljoen se grap.

Lona Gericke se bespreking van Marita van der Vyver se Swemlesse vir ’n meermin is op sy manier ook merkwaardig. Gericke is een van die mees gerekende boekemense in die Kaap, ’n kenner met ’n baie wye leessfeer.

Haar taksering van Van der Vyver se nuwe jeugboek is negatief, al probeer sy kliphard om die slag te versag. Die opskrif by die resensie is ’n opsomming van wat Gericke binne die resensie op ’n effens sagter manier sê: Marita moet stories skryf, dis wat sy beste doen. Rudolf Stehle se bespreking van Boekstaaf, ’n nuwe bundel deur Nini Bennett, is eweneens netjies beheersd. Hy het respek, maar kom so na daaraan as wat moontlik is om die werk as middelmoot-poësie te beskryf.