‘n Ontplooiing van wonderlikhede

Jan, Piet, Koos en Jakob, deur Loftus Marais. Resensie: Charl-Pierre Naudé. (Rapport Boeke) Een frase vang my oog en máák hierdie resensie: “vars soos vis op die vensterbank”. Vir mense wat, soos ek, traag lees aan besprekings oor digbundels, is só ’n frase genoeg om die aandag te trek, en te hou. Ek lees die resensie ’n paar keer, sien hoe Naudé self konneksies inbou in sy lesings: “…daar is dié slag iets forensies aan Marais se gedigte, wat die leser vra om nie die oogopslag van dinge te vertrou nie.” Vars vis op die vensterbank? Hóé vars? Vensterbank? Die resensie is ’n ontplooiing van wonderlikhede, die digbundel danksy Naudé se verkenning onverwags iets wat ek wil besit, wil lees. Dankbaar!

Om tot verhaal te kom, deur Lizette Rabe. Resensie: Kobus Burger (Rapport Boeke) Die afsterwe van my ma maak hierdie boek vir my baie tydig. Daar bly mos baie dinge ongesê. Tog laat Kobus Burger se resensie my met gemengde gevoelens. Hy swaai uit die staanspoor lof toe, maar sodra hy skryf dat dit belangrik is dat die voornemende skrywer die volledige lys moets en moenies in hierdie boek bestudeer, gooi ek ankers uit. Dit is makliker om sommer in my gedagtes met my ma te praat. Hier is nou ’n uitstekende voorbeeld van ’n bespreking waarvan die eerste sewe paragrawe lesers vir ’n boek wen, terwyl meeste van die paragrawe daarna hulle weer sal afskrik.

Wreed én mooi is die dood, saamgestel deur Tobie Wiese. Resensies: André Bartlett (Boeke24) en Herman Lategan (Rapport Boeke) Ek moet beken dat ek die boek reeds aangeskaf het, en is bly om te sien dat albei resensente veral diep onder die indruk is van die bydrae van Karin Brynard. Dit is sekerlik een van die mees ontroerende stukke skryfwerk wat ek nog ooit in Afrikaans gelees het. En juis daarom was dit interessant om te sien hoe uiteenlopend Bartlett en Lategan hul besprekings aangepak het, wat die dinge is wat hulle aanhaal, en hoe hulle by dieselfde slotsom uitkom. Ek is net nuuskierig om te weet hoe lank hulle geneem het om die bundel deur te werk – die lees van hierdie bundel is nie iets wat enigiemand in een sitting kan afhandel nie. Dis vir my heeltemal gepas dat Lategan vir Valda Jansen aanhaal oor die eensame pad wat mens loop ná die dood van iemand na aan jou.