‘n Bietjie noir

Deborah Steinmair bespreek Waar boosheid broei, deur Peet Venter. (Rapport Boeke) Deborah Steinmair is ’n slim skrywer. Sy voer mens met woorde, maar gee jou fantasie en nagmerries in. Wanneer sy resensies skryf, kry ek altyd die gevoel dat sy met albei hande sukkel om haar tong uit haar kieste te beur, maar moed opgegee het. Met hierdie resensie kon ek nie die gevoel afskud dat sy dit aanvanklik geskryf het met ’n uitroepteken aan die einde van elke sin nie. Kyk net hier: “Venter het ’n sober, ekonomiese en trefseker aanslag! Hy het ’n slag met die uitbeelding van gewetenlose geweld! Die leser is in bekwame hande, die storie stu onweerstaanbaar voort! Die boek is uitmergelend en onneersitbaar! Die magte van lig en donker is in ’n stoeigreep verstrengel, ook in die gemoed van die “goeie ouens”! Daar is heelwat op die spel! Dis grinterig en hardgebak! Die protagoniste is voor die voet dodelik aantreklik en sexy, maar menseverhoudings bly ’n taai turksvy!” Voordat ek gestenig word: Elders in dié noir-resensie duik die tekens op wat mens help om die roman in perspektief te plaas, te laat besef dat ondanks sy geankerdheid in die misdaadroman-kultuur, jy hier met die ware Jakob te doen het: “misdaadfiksie wat baie wil vermag, kommentaar lewer en stof tot nadenke bied,” in Steinmair se woorde. As Steinmair sê sy het iets geniet, bedoel sy dit. Peet Venter sal die resensie waardeer.

Jean Oosthuizen bespreek Ek kies steeds die kerk, deur Neels Jackson. (Rapport Boeke) Die tweede en grotendeels waarderende resensie oor Neels Jackson se gebundelde rubrieke. By Oosthuizen bespeur ’n mens ’n groter mate van sinisme as by André Bartlett (wat die ander bespreking geskryf het). Sy opmerking oor kerke wat voortploeter oor die gay-kwessie is betekenisvol, en sy slotwoorde oor die verhale van ander mense wat nie meer die kerk kies as veilige ruimte om hul geloof uit te leef nie smeek om opvolging deur die uitgewer van hierdie boek.

Cas van Rensburg bespreek Kamphoer, deur Francois Smith (Boeke24) Van Rensburg voorspel ’n groot toekoms as skrywer vir Francois Smith, maar al het hy dit nie só uitgespel nie, vind mens in hierdie deeglike analise van Kamphoer se goeie hoedanighede die soort opmerking wat jou dit in elk geval laat besef: Hoe die leser soms gedwing is om woord vir woord te lees tot dit hom uiteindelik letterlik asemloos gelaat het. Van Rensburg se resensie wys dat hy ook ’n gawe het met die geskrewe woord, en met die opbou van ’n betoog. Hierdie resensie kon mens lees omdat jy dit geniet het om te beleef hoe ‘n meesterlike resensent sy gedagtes onder woorde bring. Kamphoer het hom aangespoor om een van sy beste boekresensies nog vir die huidige boekeblad-regime te skryf. Terloops: As daar al ooit ’n kandidaat vir Elmari Rautenbach se tweevuis resensie-benadering was, is dit  Kamphoer. Dit is ’n gebruik wat gerus op meer gereelde basis kan herleef.