.png)
Lindiwe Mazibuko, “madam Zillie” se “tea girl” volgens Julius Malema, laat ‘n mens nogal meewarig vir daardie warkop-heethoof glimlag as jy haar onderhoud met Hanlie Retief in vandag se Rapport lees. Malema, met sy droewige houtwerk-kwalifikasie, sou eerder die fyn swart dame se “garden boy” kon wees!
Me Mazibuko se ervaring met onse Julius wat geweier het om saam met haar in ‘n e.tv-debat te verskyn, en daardie TV-diens se gevolglike jammerlike dienstigheid aan hom en die ANC, herinner my aan iets soortgelyks in my Nieman-jaar in 1976/77 by die Harvard-universiteit in Cambridge, Massachusetts.
‘n Ongerieflike politieke ervaring, en die interessante nasleep daarvan, het te make met die besoek aan Boston (net oorkant die Charlesrivier) van ‘n jong swart aktivis, wyle Tsietsie Mashinini van Soweto-onluste-faam, en ‘n uitnodiging op die nippertjie aan die “white Afrikaner Nationalist” om saam met hom in ‘n TV-geselsprogram op te tree.
Daarvoor moes ek my reëlings vir ‘n ander lank beplande reis omverwerp. By die ateljee wag ek lank. Na twee koppies koffie kom verduidelik die verleë regisseur daar is ‘n “hiccup”; die kêrel weier om saam met ‘n Afrikaner in dieselfde program op te tree. Ek het geprotesteer, maar vergeefs. Einde ten laaste is ek maar vort, taamlik ontnugter oor die beroemde Amerikaanse regverdigheidsbeginsel waarvolgens almal die kans moet kry om gehoor te word.
Wyle Jim Thomson, ons kurator, was tot in sy siel liberaal en had vir die Suid-Afrikaanse bedeling van destyds min tyd. Toe hy egter hoor van die behandeling wat ek te beurt geval het, was hy verontwaardig. Hy bel dadelik die TV-stasie en sê reguit: So laat ek nie met ‘n Nieman mors nie! Geen Nieman sal ooit weer aan enige van die stasie se programme deelneem nie, tensy “Mister Vên Dievender” ‘n kans kry.
Die uiteinde was ruim geleentheid om in ‘n volgende program my prate te praat. ‘n Cadillac-limousien is gestuur om my by die huis te kom haal — tot verwondering van twee Suid-Afrikaanse kindertjies wat die status-simbool grootoog betrag het.
‘n Bewys van hoe ‘n onvoorpelbare land Amerika is, het ‘n paar dae later met die pos gekom: ‘n koevert uit Manchester, New Hampshire. Binne was ‘n brief van William Loeb, uitgewer van die Manchester Union Leader, en een van Amerika se bekendste konserwatiewe denkers van daardie tyd. “Mooi so,” het hy laat weet. En gee toe sommer ook raad hoe om my saak in die vervolg nog oortuigender te stel.
* Mashinini is in die somer van 1999 jonk-jonk as a “Mister Nobody”, soos die Engelse sê, iewers in Afrika oorlede. Sal dit nie ironies wees nie as me. Lindiwe Mazibuko bo uitkom en die jonge heer wat haar so geminag het, ‘n “Mister Nobody” word!