Iets ekstra

Die avonture van Malboer, deur Johan Jack Smith. Resensies: Nathan Trantraal en Deon Maas. (Rapport Boeke) Maas skryf oor die boek voor hom, Trantraal oor homself. Eersgenoemde is informatief, laasgenoemde ‘n kuriositeit.

i-Tjieng, deur Koos Kombuis. Resensie: Pieter-Louis Myburgh. (Rapport Boeke) Die lekkerte van deurmekaar raak met die I Ching is dat jy nie agterna opgeskeep is met gewetenswroeging of Belhar nie. Dít is wat Koos Kombuis skynbaar ook agtergekom het, en sy sardoniese humorsin laat hoogty vier het. Hierdie indruk word verder verstewig deur Pieter-Louis Myburgh, wat duidelik die heksagramme se rigtingwysers gevolg het oor die skryf van resensies, en die resensie afsluit met die Kombuisiaanse bons mots dat dié i-Tjieng goedkoper en heelwat snaakser is as ‘n besoek aan ‘n sielkundige.

Maar wie snoei rose in die nag? deur Abraham H. de Vries. Resensie: Betsie van der Westhuizen. (Rapport Boeke) ‘n Baie netjiese resensie. Dit voldoen na albei kante aan die eise wat koerantresensies stel: Dit eerbied die werk waaroor dit gaan, en dit gee kopstukke te lese aan mense wat op ‘n Sondagoggend iets wil lees wat hulle boei, en dalk in die week boekwinkels toe sal laat koers kry. Net een gebrek: Van der Westhuizen laat na om te sê by watter deel van De Vries se oeuvre hierdie bundel aansluit, sy sterk literêre kortverhale, of die op die kontrei afgestemde vertellings van ‘n Plaaswinkel naby Oral.

‘n Fontein voor ons deur, deur Marita van der Vyver. Resensie: Dineke Volschenk. (Boeke24) Dit is interessant hoe goeie skryfwerk resensente daardie iets ekstra laat gee. Dineke Volschenk het haarself met hierdie resensie oortref – daar is baie resensente wat in ‘n hele loopbaan nooit ‘n inleidingsin soos “Marita van der Vyver is al dekades lank die stem van my geslag” geskryf kry nie. Haar volgende groot oomblik is in die tweede paragraaf, waar sy ‘n enorme hoeveelheid insig en kennis in een komplekse, dog maklik snapbare sin teleskopeer. Haar samevatting van Van der Vyver se skryfwerk as “bevestigend” is vir my gevoel een van die belangrikstes wat ‘n resensent nog van Van der Vyver se kuns gemaak het. Daarna gryp sy die kern van Van der Vyver se nie-fiksie binne twee paragrawe vas, en gee dan die resensie oor aan die inhoud, en maak die boek ten slotte van toepassing op die algemene leser – ‘n vitamien B-inspuiting vir “gewone “mense, sê Volschenk. Ek het ‘n Fontein voor ons deur nog nie gelees nie, en kan nie sê hoe belangrik dit is binne Van der Vyver se ouevre nie. Dineke Volschenk se aanprysing en aanbeveling daarvan kan ek wel takseer, en dit is een van die eenvoudigste dog knapste resensies wat ek nog oor ‘n publikasie van Marita van der Vyver gelees het.