Hersiening

Nou ja, wat wil jy vir my sê?

Dít is die vraag wat gewoonlik oor alles hang wanneer mens met ’n boekressensie te make kry wat nie die maklike uitweg van verhaal-samevattying volg nie. Frederick J. Botha se bespreking van Francois Loots se In sneeu geskryf (Boeke24) koggel mens eintlik op ’n manier; die hele aanpak is dié van ’n resensent wat meer wil sê as net die boek resenseer.

Wat hy wil sê, en heeltemal oortuigend doen ook, is dat die resepsie van Francois Loots as skrywer hersien moet word. Botha dink dat Lots se skrywerstatuur hoër is as wat hy tans aangeslaan word.

Só ’n benadering kan nie anders as saamgaan met ’n analise van die redes hoekom Loots te lig gevind word deur die leserspubliek, en ’n aanduiding van hoekom hy op meer respek aanspraak kan maak.

Botha gee toe dat daar steeds ’n effense logiese swewing is rondom een van die onderdele van In sneeu geskryf, maar ek is geneig om met hom saam te stem dat wanneer ’n skrywer die vakmanskap vertoon wat mens gewoonlik assosieer met meer ervare skrywers, dan is dit nodig dat daar ’n herwaardering kom. Dit is die aard van die literêre bedryf.

***

Riaan Grobler se bespreking van Koos Kombuis se versameling rubrieke, Ver in die wêreld, sushi (Boeke24) is een van daais waaraan ek my altyd verkneukel. Nes Gé Korsten en Frank Sinatra oud geword het, só ook Koos Kombuis. En die dinge waarmee ek moes saamleef en verwerk terwyl my kinderhelde bejaardheid behaal het, kom mooi netjies in Grobler se visier – die wete dat net net die kunstenaar aangestap het in jare nie, maar ook sy gehoor, die groot kollektiewe gryse uwe.

Grobler hanteer dit netjies, plooi die resensie vernuftig sodat die kollig op Koos Kombuis bly, en nie op sy resensent nie. Wat honderd persent in die kol is. Daar is niks so vervelig soos ’n resensent wat homself ouliker ag as die kultusfiguur nie.