.png)
Sewe wildehonde het my angstig my horlosie laat dophou terwyl die Honda Saterdagmiddag op die Doispanepad in die Kruger-wildtuin minstens ‘n kwartier lank agter hulle aankruie.
Die Wildtuin se hekke sluit om 17:30, en dis ernstige sake as jy laat opdaag. Maar hierdie ouens was duidelik op jag – iets wat die besoeker nie elke dag te beurt val nie.
Die Van Deventers, plus Philip en Nance van Rensburg, het ná die slae teen die All Blacks in Auckland ietsie gaan braai in Pretoriuskop. Die braai het langer geduur as wat dit moet moes. Die terugrit was dus onvermydelik effens haastig.
Uit ‘n diere-oogpunt was dit stillerig. Toe skielik die laatmiddag-opgewondenheid!
Die wildehonde het doelgerig by die uitdraai na die N’waswitshaka -watergat (die S65) in die pad gedraf, baie naby aan die vrugbare rivierbedding met die mooi leeus enkele dae tevore.
In die ondergaande son het die bont lywe al kopswaaiend in formasie in die rigting van die Skukuzapad bly draf, kilometers ver. Die benoude spronge van die rooibokkies in die omgewing het verklap dat hulle beslis nie onbewus van die gevaar was nie.
Ons was die ene hartkloppens en ons kameras het aanhoudend geflits.
Van tyd tot tyd is een, twee of meer van die jagters hoopvol die veld in, maar ‘n prooi het hulle telkens ontwyk.
Dalk het hulle later reggekom – ek dink hulle was honger en sou nie sommer tou opgooi nie. Maar die horlosie se wysers het onheilspellend bly aanstap 17:30 toe.
Ons moes maar traag die span honde verbysteek en hek toe mik – ook net betyds.
Dieselfe wildehonde (vermoedelik) het ons en die tweeling Jacob en Thomas aan die begin van hul vakansie vroeg in Junie op plus-minus dieselfde plek raakgeloop. Toe het hulle soos beelde langs die pad gelê.
Dieselfde wildehonde of nie, twee waarnemings van hierdie skaars diere in een vakansie is nogal iets om oor huis toe te skryf.
En om die wildehond-prentjie vir die wintervakansie van 2010 te voltooi, hang in ons woonkamer ook nou ‘n afdruk van ‘n besonderse wildehond-skildery deur die begaafde Maré Bruwer van Melkbosstrand, wat altyd ons kerk so mooi skilder vir die kerkalmanak.
Dankie, Maré vir die groot geskenk – dit lyk spiekeries teen Tarlehoet se muur.