.png)
Presies 50 jaar gelede, op 22 April 1966, om 14:25 steek die hoofsubredakteur van Die Volksblad ‘n Van Rijntjie op en kondig tevrede vir sy kollegas by die subtafel aan: Slag is gelewer. Kort nog een storie vir ‘n goeie voorblad.
Volgende oomblik: Hier’s hy. Dis ‘n storie van ‘n aangrypende olifantdrama in die Addopark wat pas per teleks opgedaag het. Kom van die destydse susterskoerant in die Baai, Oosterlig.
Sub gou, Ollie, sê ek (wat hoofsub was) vir my regterhand, Ollie Olwagen – die voorslag van ‘n eerste sub aan my regterkant. Lekker storie, sê Ollie toe hy begin lees. Inderdaad. Voorbladstof van die eerste water.
Ouma, ‘n gedaan ou olifantkoei in Addo, is deur die leierbul, Hapoor, ‘n genadedood toegedien. Die vorige paar dae was Ouma al slingerend. Genoeg is genoeg, het Hapoor besluit. Agter ‘n bos het hy een van sy lang ivoortande diep in haar hart gedruk. Met haar bloed druppend van die tand, het hy van agter ‘n bos tevoorskyn gekom.
Daarop lei hy die trop na Ouma en rangskik hulle om die karkas. Hy het hulle as ‘t ware uitgedaag om sy daad te bevraagteken. Geeneen het nie. In die stroewe ritueel wat gevolg het, het elkeen aan die karkas geruik en opsygestaan. Haar seun Lanky het alleen oorgebly vir ‘n doodswaak.
Ollie, ‘n man van vele talente, later ‘n groot gees by Huisgenoot, het oor Hapoor en Ouma ‘n liedjie gemaak: Hapoor steek vir Ouma dood, van die wal tot in die sloot …. In ligsinnige oomblikke het ons span subs oor ‘n bier (ná werk natuurlik) graag Ollieliedjies soos diá aangehef.
HvD, Paul Marais en Ollie sing Ollieliedjjies.
Vanoggend in Die Burger se rubriek “50 jaar gelede” het die Hapoorstorie aan die orde gekom. Dit het my gedagtes op daardie olifantstpore teruggelei.
Die Hapoordam in Addo kry natuurlik sy naam by die legendariese bul wat 24 jaar lank in die Addo-olifantpark geheers en met die Ouma-insident sy naam onuitwisbaar in Addo-folklore ingegrif het. Dit is nou my gunsteling-watergat in Addo, ‘n heerlike olifant-verspiedplek in ‘n park waar die olifante wemel.
Op ons laaste besoek, in 2011, het Tokkie het nie minder nie as veertig Grootvoete by die Hapoordam getel. My Canon het natuurlik oortyd gewerk. Die foto’s hierbo is van groepies wat daar gedrink het. Ek kon net so wel ses of sewe ander foto’s gekies het.
Ironies genoeg, het op Hapoor ‘n minder romantiese dood gewag. Nadat hy uiteindelik deur ‘n jonger kroonprins uit die trop gedryf is, het hy ‘n ruk alleen rondgedwaal – nukkerig en aggressief. Toe hy te avontuurlustig raak en oor ‘n heining klouter, is hy deur ‘n veldwagter doodgeskiet. Sy manjifieke kop hang in die eetkamer by Addo.
Die voortreflike bul was ook die hooffiguur in ‘n kinderboekie, Hapoor en Slurpie, wat mense van die ouer generasie dalk sal onthou. Die boek deur Cecilia Olivier en E. Stoffberg het in 1967 by Voortrekkerpers verskyn.