.png)
Die resensie wat Riette Rust ‘n wyle gelede in Rapport gepubliseer het oor Jeanne Goosen se Plante kan praat het dadelik die aandag getrek danksy die verfrissende benadering wat sy tot ‘n bundel kortverhale gehad het.
Binne twee dae het daar nou twee resensies van haar verskyn: in Rapport oor Donatello en Volksie van Marion Erskine en in Die Burger oor Die naamlose van Mariël le Roux.
Haar resensiestyl neig in albei meer na die konvensionele (inleiding, opsomming van die verhaal/inhoud, ‘n paar kritiese opmerkings en ‘n evaluerende afsluiting) met na my smaak nog té veel oorvertel van die storie as wat werklik nodig is.
In haar kritiese opmerking oor Donatello en Volksie slaan sy die spyker op die kop, terwyl haar aanhalings van dinge wat haar goedkeuring wegdra, hierdie leser dadelik laat besluit het om tog ‘n slag chic lit van naderdby te beleef.
Wat wel steurend is in haar resensie, is in haar evaluerende opsomming, waar sy net nie die versoeking kan weerstaan om die preutse lesers ter wille te wees nie. Het sy werklik die vooroordeel oor chic lit verwerk waaroor sy ten aanvang bieg?
Ook by Die naamlose het sy ‘n negatiewe vertrekpunt (ten opsigte van tematiek) om te bowe te kom, en die boek help haar daarmee danksy die outeur se deernis vir die mense waaroor sy skryf.
Ongelukkig verloor haar resensie ietwat van sy fut weens ‘n paar sekerlik goedbedoelde maar nogtans clichématige formulerings (“die karakters lewe, so geloofwaardig is hulle”, “die plaas word as ‘t ware nog ‘n karakter”) en ‘n opmerking wat só geyk is dat dit aan mens verbygaan sonder om hard te registreer: “Die verhaalstruktuur is goed deurdink en verloop vol verrassende wendings vlot na die einde toe.”
Aldus ondermyn sy dan ook haar slotsin, waarin sy die lees van die boek heelhartig aanbeveel.
Vergelyk Rust se bespreking van Die naamlose met dié van Elsabe Claassen in Volksblad, ‘n goed verwoorde bespreking waarin die resensent al haar goeie werk ongedaan maak met ‘n steurende paternalisme. Sy doen die moeite om die tematiek te verwoord, maar dan wend sy haar tot opmerkings oor die sout van die aarde en hoe dankbaar die roman ‘n mens maak vir getroue bediendes.
En dit is nogal interessant dat nòg Rust nòg Claassen genoeg van ‘n kritiese afstand op die inhoud van die roman verkry om, soos Malene Breytenbach verlede week in Die Burger, te snap dat daar sprake is van nuwe stereotipes in Le Roux se roman.
***
Joan Hambidge se resensie van Tom Gouws se Ligloop in Volksblad het my die kop laat krap.
Aan die een kant is dit ‘n werklik goed geskrewe, samehangende resensie waarin die beoordeling beskrywend en argumenterend geskied – totdat mens die derde laaste paragraaf tref. ‘n Enkelsin (“In 1990 het Gouws gedebuteer met diaspora, hierna volg troglodiet in 1995 en syspoor in 2002.”) wat niks met die voorafgaande paragraaf te make het nie, en eintlik ook nie met die daaropvolgende paragraaf nie.
Ná dié paragraaf hervat sy haar evaluering en volg dit op met ‘n slotsom. ‘n Titseltjie slordigheid, maar andersins ‘n resensie wat mens laat onthou hoe knap Hambidge op volle toere kan wees.