.png)
Hans du Plessis het ‘n hele subgenre in die Afrikaanse digkuns aan die gang gekry met sy Griekwapsalms, Innie skylte vannie Jirre en ander bundels. Christo van Rensburg bespreek op Boeke24 die jongste toevoeging, Karos orie dyne.
Ek is mal oor hierdie verse voor Karos orie dyne – omdat hulle nie opgesmuk is nie. Van Rensburg gee ‘n goeie aanduiding van hul intrinsieke waarde. En nou’s daar nog ‘n sarsie!
Van Rensburg is nie ‘n gereelde bydraer tot die koerante se resensieblaai nie. Hy skryf in ‘n styl wat ‘n mate van ‘n akademiese ingesteldheid verklap, maar hy gee hom nie heeltemal oor aan daardie versoeking nie.
Ek het my verkneukel aan al die taalheerlikhede wat hy aanhaal, en gewens hy wil die eerbare ding doen en meer versreëls in hul geheel aanhaal. Trouens, hy’t so konsekwent gehou by taal-eienaardighede dat hy nie werklik uitkom by ‘n taksering van die digkuns en die gehalte van die gedigte nie.
Ek sou ook wou weet wat Van Rensburg dink van die ses gedigte deur Hans du Plessis self.
Miskien was dit net sy slenter. Van Rensburg gee mens genoeg rede om die bundel onmiddelik te gaan koop.
En ek is hom ook dankbaar dat hy nie daardie ou voos kwelling laat weerklink het oor hoe vreemd tog dat dit ‘n wit digter is wat die Griekwa-taal so aan die lewe hou. Daai ene is uitgesorteer.
***
Ek weet nie of Christine Barkhuizen le Roux kinders het nie, en of hulle al deur hul kinderjare is nie. Te oordeel aan haar resensie van Hoe gemaak met my dikmond kind? van Suzette Truter (Boeke24), en die gedempte toon waarin sy opgewonde daaroor raak, moes sy baie soet kinders gehad het, as sy gehad het.
“Gedempte toon” is miskien ‘n bietjie oordrewe. Barkhuizen le Roux se reaksie is aan die koue kant van louwarm.
Om die waarheid te sê, dis ‘n vrot resensie.
‘n Mens hoef net na die titel te kyk, en daarna die omslag, om te weet dat die resensent dit nie snap nie wanneer sy skryf “ouers moet besef hierdie kan nie ‘n professionele handleiding vir gedragsprobleme wees nie,” en daarna weer “Dit moet egter in gedagte gehou word dat dit nie ‘n allerantwoord kan bied nie, en dat kommunikasie tussen ouer en kind meer behels as net ‘n gesprek oor ‘n melkskommel hier en daar.”
Pretendeer die boek om meer te wees as ‘n maklik leesbare en populêr geskrewe lewensstyl-werk? Ek twyfel.
Wanneer ‘n resensent dink ‘n boek deug nie, is dit beter om nie doekies om te draai nie. Soetjiespoep-kritiek soos dié wat Barkhuizen le Roux lewer en wat haar uiteindelik bring by hierdie ingedampte opsomming – “Hoe gemaak met my dikmond kind? is ‘n ligte boek vir ouers wat met ‘gewone probleme’ van kinders te make het” – help nòg die skrywer nòg die leser.
En as mens nie daarvoor kans sien nie, los dit liewer.
***
Johan Rademan se bespreking van Riaan Cruywagen – Wat’s nuus? (Boeke24) is aan die ander kant van die spektrum. Knap, bondig geskryf, met die voordeel dat dit iemand van Cruywagen se portuur is wat die taksering doen.
Ek het deur die jare groot ontsag gekry vir Rademan se talente – hy is ‘n ware jantjie-my-kneg van die radiowese. Vinnig met die mond, en ‘n goue stem ook.
Dis daarom baie verblydend om te sien dat hy as skrywer ook nie terugstaan nie. Sy resensie het ‘n heerlike ontspanne gang, en sy reaksie op die inhoud van die boek is reguit en lekker om te lees.
Nie alle resensente is ewe suksesvol met hul vergelykings nie, maar ek dink ‘n mens sal baie goed moet wees as jy hierdie ene van Rademan wil nadoen:
“Gesien hoe radio-ikone soos Roelf Jacobs, Nic Swanepoel, Retief Uys en ander ontslapenes in die broeijare van TV deur die fallopiese buis van Radiopark na die nuwe TV-?gebou gestap het om ‘gou’ die nuus te gaan lees. “
En dan sy slot. Eweneens die moeite werd om aan te haal:
“Ons is in ’n internasionale uitsaai-omgewing en deur Cruywagen se boek ontdek jy die groot waarheid: Die verskil tussen Riaan Cruywagen en Chuck Norris – Riaan kan nuus lees!”
***
Elizabeth de Villiers het ‘n besonder deeglike en afgeronde resensie van Om die Nguni-vure van Myra Scheepers vir Rapport Boeke geskryf.
Ek wil net reageer op een opmerking wat sy maak. De Villiers sê op ‘n plek “Dié versameling stories het aanvanklik vir my vreemd gevoel, veral in die gevalle waar die stouterd weg kom met sy dade.”
Hoekom sou dit ‘n probleem wees vir iemand wat grootgeword het met sprokies van die Broers Grimm en die ander wat sy noem? Dis ‘n goeie ou tradisie in Europese tale – begin maar lees by Van den vos Reynaerde.
Skakels: