.png)
Sabieparkers is ‘n taamlik diverse gemeenskap. Diversiteit kom voor in taal, kultuur en herkoms. Generasieverskille is teenwoordig. Party eienaars is in die 80. Ander is skaars 30. Standpunte oor en aspirasies en ideale vir Sabiepark bots soms lynreg.
Tog word ons, as ons hier is, gebind deur een oorkoepelende nasionalisme – liefde vir die bos. Ons is almal natuurmense. Ons is innig verknog aan Sabiepark.
‘n Mens wens as jy Sabieparkers toespreek, soos Saterdag my voorreg was toe ek gevra is om die 30ste jaarvergadering te open, dat jy dit in een, inklusiewe, verenigende taal van die bos kon doen. Dat jy almal gelyk met dieselfde boodskap in dieselfde woorde kon bereik. So ‘n taal bestaan ongelukkig nie.
Die naasbeste is om verteenwoordigend te probeer wees. ‘n Sabieparkgewoonte is (of was) dat by spesiale okkasies die Skriflesing in drie tale gedoen word. In ons Sabiepark-foto-album verskyn ‘n foto van Rinza Venter (Engelse Bybel), Gerrie van Niekerk (Afrikaanse Bybel) en Eckson Mathebula (Tsonga-Bybel), ‘n vorige era se bestuursgeslag, wat die die Kersverhaal in die drie tale by ‘n Kersbyeenkoms van die personeel voorlees.
In dieselfde gees het ek toe maar ‘n stukkie uit die Engelse Bybel (King James Version) gelees. Daarna enkele verse uit ‘n Afrikaanse gediggie, Mymeringe oor Job 39, wat jare gelede in Sabiepark in kerslig geskryf is. Daarna het ek, helaas, net vyf woordjies in Tsonga gesê. Ten slotte het ek ‘n kort gebed gedoen in Afrikaans, my moedertaal en die enigste taal waarin ek my tot die Here kan wend.
Uit die KJV het ek ‘n paar verse uit daardie klein juweel in alle tale, Psalm 23 , gelees: The Lord is my shepherd; I shall not want. 2 He maketh me to lie down in green pastures: he leadeth me beside the still waters. 3 He restoreth my soul: he leadeth me in the paths of righteousness for his name’s sake … 5 Thou preparest a table before me in the presence of mine enemies: thou anointest my head with oil; my cup runneth over. 6 Surely goodness and mercy shall follow me all the days of my life: and I will dwell in the house of the Lord for ever.
Mymeringe oor Job 39 is deur Die digter is Fanus Venter, oud-skoolhoof van Piet Retief op die stoep van Leeuplesier (240) in Apiesdoringlaan geskryf. Sy gasheer, Humpty du Toit, het die oorspronklike sorgvuldig bewaar. Ek het net vier van die ses versies gelees. Dit dra die kernboodskap van mens en natuur se afhanklikheid van God se Vaderhand oor.
Wie jag die prooi vir die jong leeuin/En wie bring saans haar ete in/Wie maak snags die jong leeus stil/As hulle hard om voedsel brul?
Wie gee vir die kraai sy kos/As hy sy kinders honger los/Sorg vir die steenbokkie se kind/Tot hy sy eie rigting vind?
Wie weet dat die buffel vry wil wees/En nie jou dienskneg soos die bees? Hy’s nie bereid om jou te dien/Omdat hy net die vryheid sien.
Ek sal soos Job ook ophou twis/In die besef hoe klein ek is/Ook in hierdie ruwe land/Leef mens en dier net uit U hand.
Mikhongelo a yi hi hlanganiseni. (Kom ons verenig in gebed).
Toe het ek gebid: Hemelse Vader, ons noep U aan as gewer van alle goeie dinge; ook as skepper van die ganse aarde in sy grote verskeidenheid, en as skepper van die natuurprag rondom ons.
Of ons hier in die groot tent langs die Sabierivier vergader is of by ons kampvuurtjies sit, is ons elke dag intens van u teenwoordigheid bewus. Ons hoor u stem in die gedruis van die rivier oor die klippe op pad na Mosambiek, in die geroep van die visarend in die lug, die geproes van die bokkies in die veld.
Dankie Vader, vir al hierdie genadegawes…. en veel meer. Ons verenig vandag in gebed om U te vra: Hou steeds U hand van ontferming en genade oor elkeen – oor ons land, ons leiers, ook ‘n ikoniese oud-leier wat afgetakel en baie siek in die hospitaal is; oor ons geliefde Sabiepark en hulle wat primêr die verantwoordelikheid op hul skouers dra om hierdie kosbare erfenis vir die nageslag te bewaar.
Lei ons, Here, langs groen weivelde na stille waters, gebied oor ons steeds U goedheid en guns, giet steeds U genade soos kosbare olie oor ons uit uit ‘n bodemlose fles.
Amen.