.png)
Wyle Ema Strydom by my 70ste. Op die foto onder is sy heel regs. Saam met haar is ander oud-Bloemfonteiners: Johan en Zandra van Wyk en Herman le Roux.
Begrafnisse kom onvermydelik meer in jou lewe voor namate jy ouer word. Van die gaste by my 70ste wat op 8 Januarie gevier is, is twee nou al te ruste gelê: Esbé Krynauw van Melkbos en Ema Strydom van Welgemoed, wat op Vrouedag skielik dood is.
Die gedenkdiens vir Ema Donderdag in die NG kerk Welgemoed, en alles daaromheen, bevestig die indruk wat ek toenemend kry: dat ‘n byderwetse element die moderne begrafnis, om die modewoord te gebruik, nogal sterk getransformeer het.
Humor kry al hoe groter plek in die verrigtinge. Jy hoor beslis meer proeslaggies as gedempte snikke, soos die viering van die lewe van die oorledene toenemend sterker beklemtoning kry. Hartseer wyk nie, maar dis ‘n getemperde hartseer. Somberheid en rou is meer op die agtergrond.
Ema is, in die woorde van ds. Heerden van Niekerk, gedenk as fees-mens. Een wat vrolikheid en feestelikheid in ander se lewens gebring het. Ook een wat die feestelikheid van die Here se ryke voorsiening in haar eie lewe ervaar het. Sy teksvers was uit Psalm 23: “U laat my by ‘n feesmaal aansit, terwyl my teenstanders moet toekyk. U ontvang my soos ‘n eregas, ek word oorlaai met hartlikheid” (vers 5).
Uitstekende keuse! En het die welsprekende dominee nie reg aan sy onderwerp laat geskied nie!
Toe volg ‘n huldeblyk deur die dogter, Uvain, wat agterna deur ds. Heerden as “besonders” getipeer is. Ek dink sy woordkeuse was in hierdie opsig konserwatief. Eintlik was dit ‘n kragtoer waarin sy, ook met ‘n goeie skeut humor, haar ma se lewe en eienskappe aan die hand van ‘n indrukwekkende reeks tekste uit ‘n tiental Bybelboeke uitgelig het.
Ek het vir albei loop sê: Die diens was ook ‘n fees van welsprekendheid.
Ná die diens het ons verdaag na die huis van dogter Corli,en haar man, Leon, waar Ema ook gelukkig gewoon het: eers, ná hul skuif uit Bloemfontein, saam met haar man, Steve, Vrystaat se Mnr. Rugby vir baie jare, en ná sy dood alleen. Ons was terug op die toneel van vele feestelike byeenkomste. Een daarvan, Ema en Corli se gesamentlike Kersfees-fees, was beroemd weens sy kreunende tafels met elke denkbare lekkerny en genoeg van alles om die vriendinne (dié okkasie was streng net vir vroue, hoor!) lank en vrolik te laat kuier.
Die feestelikheid van Ema se gedenkdiens het nou nuwe hoogtes bereik – ver, ver verwyder van die tradisonele tee en toebroodjies deur die susters voorgesit. Die gasheer, Leon en Joubert, seun van Ema, het die beste wyne geskink. Die vonkelwyn se proppe het geskiet. Skottels keurige kos het hul verskyning gemaak.
Oor die omvang van geregte sal ‘n kulinêre ongeletterde soos die uwe liefs swyg. Ek weet egter daar was salm en garnale, ook gekerfde biltong, bobotie toegevou in deeg, skaapboud, gebakte vark en … wag daarvoor … skaapstertjies, wat, soos verwag kon word, gevlieg het.
In die braaiplek het ‘n vuurtjie gesellig geknetter. Ema sou tevrede geglimlag het as sy kon sien en hoor HOE die Kapenaars van haar afskeid neem. More is dit die Vrystaters se beurt by Grey in Bloemfontein, waar Steve se as ook in die muur van herhinnering geplaas is.
Om ‘n kragwoord te gebruik rakende ‘n gedenkdiens is seker onvanpas. Oor die Ema-fees by Kommissaristraat 154, Welgemoed, Donderdag sou dit nie onvanpas wees nie om entoesiasties uit te roep: “Bliksem!”
Herman le Roux, jarelange vriend, wat van Randburg Bloemfontein toe gaan ry, is nogal lief vir die woord. Ek is seker die word “bliksem!” gaan stilletjies oor sy lippe rol. Baie ander sal die sentiment beaam, moontlik darem met ‘n stemmiger woord.