EERDER LAAT AS NOOIT

Spyt is volgens die spreekwoord ‘n goeie ding maar kom, helaas, altyd te laat. Hoe laat te laat is, is iets waaroor ‘n mens kan redekawel.

Dat Maties se Dagbreek-koshuis nie oorhaastig ekskuus gevra het oor die sogenaamde “Slag van Andringa” van Julie 1940 nie is ‘n gegewe. Maar om amper ‘n driekwarteeu vir ‘n ekskuus te wag, is verreweg geen rekord nie.

Iemand wat byna twee eeue moes wag, is pres. Tom Jefferson van die VSA.

“Geagte Tom Jefferson,” skryf die Hartford Courant op 13 April 1993, “die tyd is ryp om te vergewe en te vergeet.”

Dan word verwys na die byna histeriese uitbarsting van daardie koerant in die jaar 1800 toe dit van ‘n Jefferson-presidentskap onder meer die volgende voorspel het:

“Moord, roof, verkragting, owerspel en bloedskande sal openlik aangemoedig en beoefen word, die lug sal deurklief word met die krete van nood en ellende, die grond deurdrenk word met bloed, en die nasie in duisternis gedompel weens misdaad.”

“Dit is nooit te laat om ‘n fout te bely nie,” het die destydse redakteur gemeen.

Op ‘n snaakse manier gee hierdie gesindheid van eerder laat as nooit ‘n mens nogal hoop vir die mensdom, het ek in my humorboek Flaters en Kraters (Tafelberg, 1996) geskryf.

Ek dink steeds so.