Eenders, dog anders

Deborah Steinmair (Rapport Boeke) en Dewald Koen (Boeke24) resenseer Ester, deur Kerneels Breytenbach. Wanneer mens twee hoogs uiteenlopende reaksies op ’n boek kry, veral wanneer die evaluering uiteindelik min of meer dieselfde is, is dit vir die student in die resepsiologie baie insiggewend om ’n vergelyking te maak van die twee besprekings. Hoe verskil die retoriek? Hoe benader hulle die leser, watter aannames is implisiet in die aanbieding? Die vernaamste verskil tussen hierdie twee resensies is dat Steinmair haar resensie rig tot mense wat belang stel in Afrikaanse boeke. Sy praat nie op of af nie. Sy probeer haar opwinding en geesdrif deel sonder om te verval in ’n oorbeklemtoning. Die resultaat is taamlik oorweldigend. Koen se aanslag is positief, maar merkbaar meer gedemp in toon as Seinmair s’n. Sy resensie is meer in die trant van ’n lesing geskryf, begeleiding en lering vir die student miskien, en soms met ’n element van patronisering in sy opmerkings. Ek glo egter nie die skrywer sal ongelukkig wees daarmee nie; Koen se resensie is bedag geskryf, en nes Steinmair dra hy sorg om nie die geheime van Breytenbach se roman uit te lap nie. Ja, “spoiler alerts” het ’n oorweging geword.

Jean Oosthuizen resenseer Ontvang wat vir jou gegee is, deur Coenie Burger en Andries Cilliers. (Boeke24) Ek betrap my soms dat ek uitsien na Jean Oosthuizen se resensies. Hierdie ene kom kort op die hakke van een van my vriendinne wat haar in die ouderdom van 62 laat grootdoop het. Dit het intense gesprekke afgegee. Oosthuizen se resensie van hierdie boek is nog ’n goeie onderdeel in die groeiende korpus van sy betragtings oor sake van dogma aan die hand van nuwe publikaies. Ek twyfel of ek die boek sal lees, maar Oosthuizen se kontekstualisering oor geloofsake rondom die doop druk op al die regte punte.

Susan Smith resenseer Fragmente uit die Ilias, vertaal deur Cas Vos. (Boeke24) Hierdie resensie sal minder sports afgee as ’n onlangse een op Versindaba, en dit is deels toe te skryf aan Susan Smith se skerp fokus op die onderwerp. Dit sal moeilik wees om ’n wig hier in te slaan. Sy sou moontlik opmerkings soos “ondanks die hedendaagse toonaard, doen die digter die klassieke, onverganklike waarde van die oorspronklike teks gestand” kon illustreer met ’n aanhaling of twee – ’n mens voel eintlik dat sy op talle pleke aanhalings kon gebruik het, want die paar wat sy wel plaas, maak ’n mens baie nuuskierig vir die res. In dié opsig vermag Smith dan presies wat ’n mens hoop sy sou doen, naamlik om ’n koerantleser te laat besluit hy het genoeg rede om no die boek in die hand te neem.

Riëtte Grobler resenseer Ewebeeld, deur Chanette Paul. (Boeke24) Net wanneer dit begin voel of dié resensie jou aandag gaan verloor, spring daar ’n beskrywing na vore wat jou wakker ruk: “Daar is ook JoJo, die vlymskerp navorser cum private speurder ­van Benoni wat lief is vir haar Southern Comfort …” Hè? Is Benoni dan nie campari-wêreld nie? Wat soek die soetlike Southern Comfort dáár? Gaaf. Ek’s wakker.