.png)
Voëlkyk is nie vir sissies nie. Dit verg konsentrasie en vinnige koördinasie om die verkyker te gryp, die onderwerp van kop tot toon te bestudeer en deur ‘n proses van eliminasie blitsig by ‘n diagnostiese bevinding uit te kom.
As jy boonop aan ‘n kleurswakte ly soos die uwe – skakerings van rooi-groen is waar dinge vir my kwaai begin lol – bevind jy jou gou in tamatiestraat. Is die snawel geel of rooierig? Is die pote swart of bruin? Het die vlerk wit strepe of kolle? Later is jy so verward dat jy vir jouself lieg.
Om dan nog die duisternis name ook te probeer memoriseer — party onlogies, ander die vrug van ‘n ryke verbeelding – is ‘n reusetaak. Tussen al die bontrokke, bokmakieries, janfrederiks, katakoeroes, klopkloppies, lewerikke, lysters, reiers, sterretjies, valke en vinke raak ‘n gewone sterfling maklik verdwaald.
Vergewe dus dat ek ‘n ruk gelede ‘n foto (die nimlike hierbo) op hierdie blog gesit het met die selfversekerde bevinding dat dit ‘n woudapie (‘n soort rietduikertjie) is wat ek by Lake Panic naby Skukuza gekiek het.
Dit is nie ‘n woudapie nie, maar ‘n lalreier – ‘n soort reier waarvan ek totaal onbewus was totdat Herman en Rina le Roux van Johannesburg die foto mooi bekyk en tentatief die korrekte identifisering gewaag het.
Hulle had gelyk. Aan hulle, en al die ander wat ernstig voel oor hul voëls, hiermee ‘n vertraagde verskoning vir ‘n bona fide misleiding.
Ek het dit nou op die hoogste gesag, nog hoër as Herman en Rina, dat my “woudapie” inderdaad ‘n lalreier was.
Gelukkig skryf Tokkie in haar Newmans ons voëlwaarnemings in potlood en het sy altyd ‘n uitveër byderhand om foute reg te stel.
Nou soek ek ‘n woudapie, die ware Jakob, met ‘n seer hart!