DIE WATERKOEI MOET BLOEI

Toe die onaardse lawaai nou die aand losbars, vloog die SMS’e deur Sabiepark: “Hoor die leeus”. Die “ou hande” het besef dit is nie leeus nie – wel seekoeie wat veg.

Seekoeie is vernietigende vegters onder mekaar. Word die dominante bul in ’n trop uitgedaag, veg hy vir sy status – en die erotiese byvoordele wat dit behels! – soos ’n besetene. Só ’n skermutseling word ’n worstelstryd wat met ’n bloedstollende lawaai gepaard gaan.

Seekoeie se geluide herinner my aan trombone wat voor die begin van ‘n simfoniekonsert ingestel word. Die klank van daardie “trombone” trek in ’n gevegsituasie so ver dat dit klink of reuseklankversterkers

dit uitdra.

Van die hewigste gevegte vind op die grond plaas. Soms gryp die vegtendes mekaar egter in die water, net onder die oppervlak. In water is ’n seekoei in elk geval so tuis soos die spreekwoordelike vis. Swem is vir hom tweede natuur.

Boonop kan hy op die rivierbedding vinnig oor die weg kom. Hy hardloop onder water so vinnig soos ’n mens kan loop. En hy’t ’n lang asem. ’n Seekoei kan tot ses minute onder die water bly.

Hou maar dop vir daardie allemintige “gape” waarin die bekke tot 120 sentimeter gerek kan word. Dikwels toon dit aggressie. Die vegtendes wys vir mekaar hul massiewe tande as ’n vorm van intimidasie. En hul byt is erger as hul gaap. As die tande toeklap, stroom die bloed.

Met die lawaai wat tydens gevegte opklink – veldkenners glo dit is

die ergste denkbare lawaai in die bos – kan ’n mens jou maklik misgis. Een skemeraand enkele jare geelede het ek en Tokkie ook die wêreld vol SMS’e gestuur oor die verskriklike leeugebrul” aan ons poorte.

Ek dag die “leeus” hou ’n vleisfees op Tarlehoet se stoep. Die volgende oggend hoor ons by wyle Sipho, destydse opsigter by die piekniekplek,

dit was glad nie leeus nie. ’n Seekoeigeveg het vlakvoor hom op ’n sandbank losgebars. Na ’n gewelddadige onderonsie het die verloorder weggehardloop.

Later die dag gewaar ek en Tokkie ’n donker lyf oorkant die rivier van die

uitkykplatform af. Tokkie reken eers dis ’n renoster. Toe sien ons dis ’n eensame seekoei. Hy stap moeisaam ’n ver ent met die S3 ooswaarts en swenk toe in rivier se kant toe waar hy agter bosse wegraak. Deur die verkyker sien ons die rou wonde aan die kop en skof. Min twyfel dat hy in die vorige aand se geveg die verloorder was.

Gelukkig darem vir ’n seekoei met ’n eina: daardie spesiale sonroom van hom is terselfdertyd ’n wondersalf. Selfs in die vuilste water word

selde smetterige wonde ontwikkel.

Daardie nag is die kabaal eens so erg en langdurig. Die bos word oorverdowend op horings geneem. Dit hou eenvoudig nie op nie. Lank voor sonop is ek en Tokkie in ons kombi, die “Bosbus” wat nou lank ‘n ander eienaar het, in Wildevylaan op en af op soek na die oorsprong van

die verskriklike gegrom en gesnork.

Al het ons 24 uur gelede met die rumoerige klanke van ’n seekoeigeveg kennis gemaak, was ons tog onseker. Was dit nie hierdie keer dalk tog leeus nie? Maar leeus was dit nie; wel weer seekoeie.

So het ons dit op Sipho se gesag. Die onttroonde leier het vermoedelik geweier om te aanvaar dat hy deur ’n jonger uitdager oorwin, verneder en uitgeskop is. Net ’n dag lank het hy sy wonde gelek. Toe dwing sy trots hom terug om die stryd om sy eer en belange te hervat. Tokkie vermoed die tweede was ’n geveg tot die dood. Van die geluide was vir haar “soos die doodskrete van ’n dier wat pynlik sy laaste asem uitblaas”. Die verslane alleenloper het ons daarna nie weer gesien nie.