Die vrae hang steeds

Johan Smith skryf oor Laaste dans, Drienie, deur Steve Hofmeyr. (Rapport Boeke) Johan Smith gee onmiddelik erkenning aan die feit dat wanneer mens die naam Steve Hofmeyr hoor, jy dadelik sekere verwagtings het. Vooroordeel by lesers kan ’n probleem wees, nè? Smith lanseer dan sy betoog teen daardie vooroordele in, gee aan Hofmeyr die voordeel van die twyfel en is baie in sy skik met die roman. Daar is net een aspek van die resensie, en daardeur die roman, wat vir die resensieleser behoort te kwel. Die roman handel oor Muller Joubert, ’n beeldpoetser van die SAPD  – dus ’n wit woordvoerder vir die polisie in ’n tyd waarin André Traut seker die laaste oorlewende wit beeldpoetser van die werklike SAPD is. En die beeldpoetser (skakelbeampte?) ondersoek ’n anonieme oproep. Nou, is die man ’n speurder of ’n beeldpoetser? Hier is iets nie heeltemal lekker nie, en die feit dat Smith nie daaroor vrae het nie, of ten minste verduidelik hoekom ’n wit beeldpoetser hom met ’n ondersoek sal besig hou terwyl hy eintlik vir die publiek moet vertel hoe geseënd ons is om die SAPD te hê wat oor ons waak, maak ‘n mens baie agterdogtig.

Deborah Steinmair skryf oor Kopskoot, deur Rudi van Rensburg. (Rapport Boeke) Hoe op aarde skryf ’n mens ’n resensie sonder om die verhaal te gaan staan en opsom? Hier is jou antwoord. Steinmair lewer ’n onderhoudende, lekkerlees-resensie, vol woordvindsels en met besonderse insigte in die ratwerk van die speurroman. Rudi van Rensburg sal die resensie lees en bly wees daar is ’n resensent wat verstaan het wat hy gedoen het – en dit op ’n gallop geniet het. Ek hoop Steinmair word ’n gereelde resensent.

Johan Myburg skryf oor Skulp, deur Hennie Aucamp. (Boeke24) ’n Uitstekende resensie wat in Die Burger se app effens gekneus is deur die swak tipografiese hantering van die aangehaalde gedigte. Myburg se uiteensetting van die bundel se tematiese bouwerk, en die manier hoe dit by Aucamp se oeuvre aansluit getuig van baie nadenke en die soort insig waarby die resensieleser baie baat. Ek hou van sy formulerings en die manier waarop dit soms iets oplewer wat self sing en die verbeelding aangryp: “Aucamp se jare lange omgang met die liedteks en verhoogmatigheid is nêrens ver van dié versameling kwatryne nie. In sommige gevalle skuif die twee ooreen en gooi ’n enkele skaduwee.”

Helen Schöer skryf oor Bloedspoor, deur Bets Smith. (Boeke24) Sy sê dit nie reguit nie, maar ek dink nie Helen Schöer het eintlik van hierdie boek gehou het nie. Dis half ’n moordverhaal en half ’n liefdesverhaal, sê sy. Dis nie heeltemal duidelik wie die twee speurders in die storie is nie, maar hulle is komiese speurders, sê sy. Is dt dus ’n satire? Of net half ’n komiese roman, sodat dit uiteindelik’n roman van drie helftes is? Nugter weet, maar Schöer sê nie vir ons nie. Haar opmerking oor wat met ’n paar van die vroulike studente gedoen kan word, is wel veelseggend. groot irritasie? Groot verveling? Wie weet? Helen Schöer?