Die slaggat

Effens agterdogtig, dít is wat ek raak wanneer ek die boekeblad in die koerant oopslaan en ek sien die foto van die skrywer(s) is amper groter as die resensie van die boek. Wat beduie dit, wonder ek dadelik.

Boeke24 se plasing van Martie Retief-Meiring se resensie van een stad drie rooikoppe sewe dae het my dadelik laat regop sit. Dié roman is geskryf deur twee susters, Lili en Adeline Radloff.

Ek het besluit om die gebruik van die woord “dollas” (dit is só Staal Burger) in die opskrif te ignoreer, en die foto van die twee skrywers net vinnig te bekyk voordat ek my objektiwiteit verloor. (Die onderskrif beskryf hulle as “sussies” en hulle lyk nogal op mekaar, al het die een blou oë en die ander bruin.)

Ek het die resensie van begin tot einde gelees, en herlees. En nog ‘n paar keer.

Martie Retief-Meiring verwys op ‘n plek na “die reëls van chic lit” (wat waar opgeskryf staan?) maar uiteindelik vorm ‘n mens tog ‘n idee dat sy eerder van gebruike as reëls praat, en dat sy meeste daarvan in hierdie roman gevind het.

Die gelol is net dat sy die inhoud met kleur en geur beskryf – sonder om ooit vir jou te sê wat sy van een stad drie rooikoppe sewe dae dink. Teen die einde spreek sy haar ongemak oor die skrywers se gebruik van die woord “ouens” uit. ‘n Mens kan begryp hoe sy voel, maar sy laat vaar haar beswaar sondermeer en sluit dan uit die bloute af met ‘n ‘n toestemming en/of versugting dat die Radloffs meer moet skryf.

Die probleem met resensies wat so agter ‘n omskrywing van die inhoud wegkruip, is dat dit mens laat smag na ‘n evaluering. Puur verniet. Jy sal aanduidings kry van snelle gang, chaos, hansworstery, vergissings, sitkom wat met Franse klug meeding. Maar is dit goed of swak geskryf? Moet ons van Retief-Meiring se slotparagraaf aflei dat dit goed geskryf is? Ek glo nie so nie.

Uiteindelik het ek tot die gevolgtrekking gekom dat hierdie soort romans nie noodwendig in Retief-Meiring se smaak val nie, en dat jy net moet soek, jy sal die sleutel tot haar gevoel iewers vind.

Dit was toe ook so. Elmari Rautenbach het ons nog geterg ook daarmee, deur ‘n aanhaling uit die resensie te gebruik in die sub-opskrif by die hoofopskrif: “Hier het ons moderne chick lit wat pens en pootjies – en heel vrolik – in die slaggat van slapstick tuimel”.

Het ‘n boek wat in die slaggat van slapstick in tuimel ‘n ernstiger benadering nodig? Mens se onmiddelike reaksie op die vraag is negatief. Tog bly dit vir my ‘n ope vraag of ‘n roman wat deur twee persone geskryf is, en een van daardie persone het reeds aandag getrek as ernstige skrywer, nie ‘n strenger, meer kritiese benadering geregverdig het nie.