.png)
Een ding kan die Kaapse Filharmoniese Orkes nie doen nie: Hulle kan nie hulself baie sigbaar maak op Facebook nie. Ek sukkel nou al die afgelope tien dae lank om foto’s op te spoor van die geleentheid waaroor ek wil berig. Family Symphonic Fun.
Maar een ding kán die CTPO doen: Hulle kan ‘n saal vol aandagafleibare kinders vermaak. (Dalk moet ek byvoeg: “… en hulle ouers”. Ons kom mos darem self uit ‘n generasie wat gewoond is aan die televisie en aan flitsende liggies. Ons weet hoe verlei meer as een ding gelyk. Ons ken ook YouTube. Ons onderwysers het destyds ook gesukkel dat ons stil sit in die klas.)
Sondagmiddag die 27ste Januarie waai die Suidooster dat die kettings teen die Kunstekaap se vlagpale klater. Die wind waai die motors diagonaal oor die snelweg. Maar ons almal beur teen die wind, want teen die tyd dat ek en my jong metgesel daar opdaag, is daar nie meer plek vir ‘n muis of enige ander gespuis nie. Toe gaan ek sommer die konsert met ‘n vreugdevolle gemoed binne. Hier is nog mense in die land wat omgee vir musiek. Nie net die musiek wat die stadions laat kreun en doef-doewe by woonstelvensters laat inwaai nie. Ander soort musiek, die soort wat koperblasers moet voortbring, of strykinstrumente. Die soort wat die harde klanke voortgebring word deur perkussie.
Die orkes is in swart geklee en lyk professioneel toe hulle op die verhoog stap, al is die gehoor meestal besonder jeugdig. Ek skat die gemiddelde kind in die teater so agt en die gemiddelde ouer so veertig. ‘n Entoesiastiese seremoniemeester (is dit die regte woord?) stel die orkes aan die klank. So klink die viool, en so die tuba (ah, dis die kenwysie van Oscar en Knersus!) en so die klarinet (mooi, Maria du Toit, daardie is ‘n oulike variasie op die Nokia-luitoon en laat almal glimlag). Die trompette se temamusiek van Star Wars ontlok spontane gejuig.
Teen dié tyd voel ek nie meer sinies nie. Wat maak dit saak as ek hier ingekom het met die gedagtes van die swaar wolke wat oor die klassieke musiekmense in die land hang? Daar is hoop – aansteeklike hoop – as musiek kinders in die gehoor so meesleur en bekoor!
Gelukwense aan die dogtertjie wat vir ons die Sugar Plum Fairy se dans vertolk het. Die kinders het haar aangegaap (“Hoe kry sy dit reg om so lank op die punte van haar tone te staan, Mamma?”). En die sangeres, wie se laaste note mens hoendervleis gegee het soos wat Susan Boyle laas reggekry het.
Heeltyd, tussendeur, probeer die narrator die musiek vir die kinders ontsluit.
Ken julle Pirates of the Carribean? (Dawerende applous.) En, so georkestreer, speel die orkes, die tema.
Meisies, ken julle Barbie’s Swan Lake? (Yay!) Die orkes trek los met die mees toeganklike van die deuntjies.
Maar die geleentheid wat uitstaan, kop en skouers bo die res, is hierdie een.
Rossini:
Wat verbind word met Gangnam Style:
Ek kon dit self nie glo nie. Toe die seremoniemeester (aanbieder?) vyf kinders uit die gehoor nooi om te kom deelneem aan een van die items, het ek nie gedink sy gaan hierdie kans vat nie. Maar ek het die gehoor onderskat. Sy vra almal wat die video op YouTube is wat die meeste afgelaai word en die antwoord dreun deur die teater. Of skril eerder. Want dis kinders wat die antwoord skree.
Dis ook bloedjong kinders wat verhoog toe kom toe sy hulle nooi. Nou gaan hulle Gangnam Style dans, vertel sy ons. Ek skud my kop. Nee wat. Veral nie soos wat sy dit voorhou nie. Op die maat van die ruiter van Rossini se Wilhelm Tell-overture. Nee, dit kan nie. Dit gaan misluk. Gans en geheel al en totaal.
Verkeerd. Die kinders tree aan en die orkes tel hul instrumente op. Na die inleiding, teen die tyd wat die kenmerkende galop-gedeelte van die overture begin speel, begin hulle, sonder enige dirigent Gangnam Style te dans. Ontstellende outentiek. Hierdie kinders ken hulle sosiale media.
Ons almal het uit verskillende tydperke gekom nou die Sondag: Die dooie komponiste in die saal, die orkeslede, die ouers en die kinders in die gehoor. Die algemene aanvoeling, is ek byna seker, is in die kol: Die orkes het geld nodig, so seker soos wat elke orkes in hierdie land geld nodig het. Dis die tydperk waaruit ons almal kom. Geld is skaars. As die ekonomie knyp, ly die kunste en die Kuns heel eerste daaronder. Maslow en so aan.
Maar terwyl ek (betower? geskok? verower?) kyk na wat op die verhoog gebeur, besef ek die kinders daar, dans die enigste dans wat hulle ken. Hulle dans die dans van ons tyd, van hierdie era. Van die hier en die nou.
En ek voel agterna of ek wil sê: Gee jou hart vir … Hillbrow … of vir die orkes wat jou aanmoedig om sulke geleenthede saam met jou kinders by te woon. Gee vir hulle. En gee vir jou kinders. Ons almal praat verskillende tale uit verskillende tale met ons almal se sosiale byeenkomste wat verskillend lyk (plattelandse stofstrate vs Facebook se groot, openbare geklets).
Maar ons almal kon die musiek in die saal verstaan. Hou die pers dop, belowe die orkes. Nog sulke geleenthede gaan weer gedurende die jaar plaasvind.
Naskrif: Kyk hier hoe dirigeer ‘n meisie uit die gehoor die orkes.
Comentarios