.png)
Vir die Nuwejaars-uittog na Sabiepark het Tokkie met sorg en toewyding kosse geselekteer en voorberei.
Buiten die tjops, wors en hoender vir die rooster was daar skaapboud vir die Weber, spek en speksnippers, gaar beesstert, ‘n blok kaas, groenteskottels, allerlei nageregte en nog wat.
Ons sou nie ons huweliksherdenking Oujaarsaand of Nuwejaarsdag of my verjaardag op 3 Januarie of met die besoek van studentemaats, Cas Jacobs van Centurion en Piet Henning van Chiredzi/Louis Trichardt, en hul gades, Nella en Moraig, kort kom nie.
Toe tref ‘n paar teenspoede op ‘n ry.
Vlug SA 334 uit Kaapstad na O.R. Tambo word vertraag. Ons kom net-net betyds aan vir SA Express se woer-woer-vliegtuigie na Krugerpark/Mpumalanga.
Die meisie by die hek (E4) raadpleeg die rekenaar en lig my in al my bagasie is op die konneksievlug gelaai – groot verligting oweral! – maar toe ons by Kruger afklim, blyk dit sy en haar rekenaar was in die ongelyk.
Een van ons vier stukkie bagasie beland amper laaste op die band. Die ander drie bly weg. Dit sluit die twee koskaste in.
Kom nog ‘n vlug? Nee. Eers die volgende dag, Sondag, kom hulle van 10:00 af in. Ek boer op die telefoon. Die eerste lewer niks op nie. Die tweede … wag net ‘n bietjie … ja, hier is die vermiste stukke.
Tekens bestaan egter dat met een gelol is en dat van die kos begin ontdooi.
Gelukkig is Sabieparkvriende om die een of ander rede in Nelspruit. Hulle sal dit sommer saambring, maar rapporteer met hoorbare kommer die omvang van die skade.
Wel, uiteindelik is die kos hier, en die staat van ontdooiing nog nie juis ‘n faktor nie. Maar iemand het feesgevier – dis duidelik. Hier is sy/haar/hulle spyskaart: spinasie-en-fetatertjies, speksnippers, beesstert, skaaptjops (grotes), gerookte hoenderborsies en klappertert: ‘n dis duisend vir ‘n vertraagde Kersete, met tot voor- en nagereg ewe bedagsaam verskaf.
Die koms van ons kos (hoewel aansienlik uitgedun) laat die Van Deventers sommer strate beter voel as die vorige aan toe bek-af in die “bloedige hitte” oor die verlies gesit en treur is. Die wolke gaan terselfdertyd oop en bring verfrissende, verkoelende buie.
My vrou glimlag selfs toe sy opmerk: “Ek hoop darem hulle het gebid vir die hande wat die kos voorberei het!”