‘n Vriend het 54 jaar lank die oggend op 9 Junie sy vrou gevra om haar trouring af te haal en vir hom te gee. Die deurklokkie het teen 10:30 se kant gelui het. Dan het hy deur toe gestap en vinnig omgedraai: “Dis ‘n vriendin van jou.”
Hoe bly sy altyd was as die bloemiste buite gestaan het met ‘n ruiker, is iets wat hy altyd sal onthou, sê hy.
Presies om 15:00 het hy die bandjie aangeskakel. Dan het hulle weer geluister wat in die kerk gesê is, en het hy weer haar trouring aan haar vinger gesteek. Daarna het hulle geluister wat by die onthaal gesê is.
Gister, op wat hul 55ste troudag sou gewees het, het hy, ook namens hul enigste kinders en kleinkind, wat in die buiteland is, alleen blommetjies op haar graf gaan sit.
Watter trooswoorde het jy vir hom?
Comments